Í grein í Financial Times er því lekið að Vesturlönd hafi gefist upp á að vinna stríðið gegn Rússum í Úkraínu. Áður var krafan að „frelsa allt land sem var úkraínskt fyrir árið 2014“, nú er ljóst að það er ekki hægt að framkvæma það og ekki hægt að reka rússneska herinn út af þeim svæðum sem þeir eru komnir með yfirráð.
Í Washington og sumum vestrænum höfuðborgum, og á göngum Kænugarðs er stemningin að breytast: frá ákvörðun um að stríðið geti aðeins endað með því að rússneski herinn verði hrakinn frá Úkraínu, yfir í þá viðurkenningu að samningagerð sem skilur megnið af landi ósnortið, getur verið besta vonin. Kyiv fær ekki þann stuðning sem þarf til að ná markmiðinu.
Kænugarður á nú í lokuðum viðræðum um friðarsamkomulag, sem snýst um að Rússar haldi yfirráðum yfir úkraínskum svæðum sem þeir er búnir að ná með aðgerðum sínum, en viðurkenna ekki fullveldi þeirra, segir á Financial Times.
- „Á bak við luktar dyr er talað um samning þar sem Rússar ráða um það bil 1/5 hluta Úkraínu, þó fullveldi Rússa sé ekki viðurkennt - á meðan restin af landinu fái að ganga í NATO eða fá samsvarandi öryggisábyrgð“.
- FT lýsir atburðarás sem líkist því hvernig Vestur-Þýskaland endurskipulagði og sameinaðist ESB í kalda stríðinu.
Greinin opninberar viðurkenngu að stemmningin á bak við tjöldin sé „dekkri en nokkru sinni fyrr“ og að Úkraína standi frammi fyrir hrikalegum vetri orkuskorts. Það sem er ákaflega áhugavert hvernig þeir viðurkenna að lausn á deilunni sem er „óhagstæð“ Úkraínu í þágu Rússa, muni skapa alvarlega öryggishættu fyrir Evrópu og Bandaríkin.
Sérfræðingur Simplicius segir:
„Þannig að þeir viðurkenna að óhlutlaus Úkraína sé miðlægt biðminnisríki sem skapar gríðarlega áhættu fyrir báða aðila, allt eftir aðlögun þess? Ef svo er, hvers vegna hysterísk afneitun á lögmætum áhyggjum Rússa af breyttri aðlögun Úkraínu við Vesturlönd eftir valdaránið sem CIA styrkti árið 2014? Þeir geta vafalaust séð að Rússland hefur sömu áhyggjur og þeir nú játa fyrir sjálfum sér.“
Jafnvel minnkað markmið er óviðunandi
Eftir að mikilvægustu valdamiðstöðvarnar á Vesturlöndum hafa áttað sig á því að þær hafa tapað stríðinu útlista þær „málamiðlun“ sem er líka óframkvæmanleg.
Það er engin ástæða til að ætla að Bandaríkin muni veita Úkraínu afgangsvernd samkvæmt 5. grein NATO, þ.e. sameiginlegar varnir. Til þess hefði þurft stórfelldan heraflaflutning frá Bandaríkjunum til Austur-Evrópu, eitthvað sem engin stjórnmálaflokkur á Capitol Hill er tilbúinn að gera. Það kemur ekki til greina.
Það er heldur engin ástæða til að ætla að Rússar og Vladímír Pútín muni samþykkja „lausn“ sem þýðir að NATO standi á landamærum Rússlands með öll sín vopnakerfi, reiðubúin til að endursýna stríðið einhvern tímann í framtíðinni. Rússar fóru í stríð til að koma í veg fyrir slíkt ástand og vegna þess að NATO og Bandaríkin myndu ekki veita þeim öryggisábyrgð.
Nú þegar Rússland er hægt og bítandi að sigra á vígvellinum, er engin ástæða til að ætla að landið muni sætta sig við slíkt.
Lavrov útlistar skilyrðin
Í Moskvu gera menn sér auðvitað fulla grein fyrir því að Kænugarður og Vesturlönd hníga og þreifa eftir friðarlausn.
Sergey Lavrov utanríkisráðherra útlistar í viðtali við Newsweek hvernig Moskva sjá fyrir sér framtíðina.
Lavrov opnar með samantekt á yfirlýstri afstöðu Pútíns til átakanna:
„Rússland er opið fyrir pólitískt-diplómatískt uppgjör sem ætti að fjarlægja grunnorsök kreppunnar,“ sagði hann. „Slík lausn ætti að miða að því að binda enda á átökin frekar en að ná vopnahléi“.
Þetta er lykillinn: Rússland er að reyna að binda enda á víðtækari kreppu, sem er hugmyndafræðilega stærri en líkamlega stríðið sjálft, frekar en að ná grunnu vopnahléi. Í stuttu máli, Rússar vilja eitthvað varanlegt, ekki aðra samninga að hætti Minsk.
Lavrov vísar til nauðsyn þess að allri heimsskipulaginu verði breytt í nútíma veruleika sem hluta af þessu upplausnarferli – þetta er tilvísun í tillögu Pútíns um alveg nýjan öryggisarkitektúr. Pútín sér fyrir sér lausn sem minnir á friðinn í Vestfalíu, þ.e.a.s friðarsamningana eftir þrjátíu ára stríðið. Þeir stjórnuðu trúarlegum, stjórnarskrár- og landhelgismálum og stofnuðu nýtt pólitískt tímabil í Evrópu sem kallast vestfalska kerfið.
„Það sem við höfum í huga er að aðlaga verður heimsskipulagið að núverandi veruleika,“ sagði Lavrov. „Í dag lifir heimurinn „fjölpóla augnablikið“. Breyting í átt að fjölpóla heimsskipulaginu er eðlilegur hluti af nýju valdajafnvægi sem endurspeglar hlutlægar breytingar á hagkerfi heimsins, fjármálum og landstjórnmálum. Vesturlönd biðu lengur en hin, en þau eru líka farin að átta sig á því að þetta ferli er óafturkræft“.
Það síðasta er mikilvægast. Lavrov, í fyrsta skipti, lýsir loksins skýrum kröfum Rússa:
Lavrov:
„Afstaða okkar er víða þekkt og er óbreytt. Rússland er opið fyrir pólitískt-diplómatískt uppgjör sem ætti að fjarlægja grundvallarorsakir kreppunnar. Það ætti að miða að því að binda enda á átökin frekar en að ná vopnahléi. Vesturlönd ættu að hætta að útvega vopn og Kyiv ættu að binda enda á ófriði. Úkraína ætti að snúa aftur til hlutlausrar, óflokksbundins og kjarnorkulausrar stöðu, vernda rússneska tungu og virða réttindi og frelsi borgaranna.
Samningarnir í Istanbúl, sem voru upphafsstafir 29. mars 2022 af rússnesku og úkraínsku sendinefndunum, geta verið grundvöllur uppgjörsins. Þeir neita því að Kænugarður geti gengið í NATO og innifalið öryggisábyrgð fyrir Úkraínu á sama tíma og þeir viðurkenna raunveruleikann á vettvangi á þeirri stundu. Það þarf ekki að taka það fram að á rúmum tveimur árum hefur þessi veruleiki breyst verulega, þar á meðal í lagalegu tilliti.
Þann 14. júní skráði Vladimír Pútín, forseti, skilyrðin fyrir uppgjörinu sem hér segir: fullkominn brottflutningur úkraínska hersins úr DPR [Donetsk alþýðulýðveldinu], LPR [Lúhansk alþýðulýðveldinu], Zaporozhye og Kherson oblasts, viðurkenningu á svæðisbundnum veruleika eins og kveðið er á um í Rússneska stjórnarskránni, hlutlaus, óflokksbundin, kjarnorkulaus staða Úkraínu. Afvopnun og afvæðing Úkraínu, tryggja réttindi, frelsi og hagsmuni rússneskumælandi borgara og afnám allra refsiaðgerða gegn Rússlandi.
Í löndum eins og Ítalíu, Ungverjalandi, Slóvakíu, Spáni og Austurríki er löngu búið að átta sig á því að stríðið er tapað og því verður að ljúka. Þetta er líka farið að síast inn í London, París, Berlín og ekki síst Washington. BNA hafa of mörg tapandi stríð á höndum sér og gjaldþrota efnahagskerfi. Þolinmæði er á enda.
Það tók nokkur hundruð þúsund mannslíf og hefur eyðilagt Úkraínu til að átta sig á þessu. Skaðleg áhrif heimsku NATO til lengri tíma litið verða gífurleg, en því fyrr sem stríðinu lýkur, því fyrr verður hægt að endurreisa landið og skapa lífvænleg skilyrði.
Vesturlönd munu enn eyða löngum tíma í að melta ósigurinn og í millitíðinni munu tugir þúsunda hermanna til viðbótar deyja í tilgangslausu stríði fyrir her-iðnaðarsamstæðuna.
Alex Christoforou tjáir sig um ástandið hér:
Steigan.no greinir frá.