Páll Vilhjálssom skrifar:
Ríkisstjórn Verkamannaflokksins í Bretlandi hyggst grípa til aðgerða gegn vaxandi kvenfyrirlitningu og kúgun kvenna. Um fjórar milljónir múslíma búa í Bretlandi og eru næst stærsta trúarhreyfingin.
Múslímaríki samþykkja ekki mannréttindasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Mannréttindaskrá íslamskra ríkja kallast Kaíró-yfirlýsingin. Í sjöttu grein hennar segir að eiginmaðurinn sé ábyrgur fyrir velferð og afkomu fjölskyldunnar.
Yfirvald karls yfir konu, hvort heldur eiginkonu, dóttur, móður eða systur í múslímskri trúarmenningu birtist í mörgum myndum og ekki hægt að alhæfa um öll samfélög múslíma. En kjarninn í trúarmenningu íslam er skýr. Konan á fyrst og fremst að sinna heimilinu. Á opinberum vettvangi á konan helst að vera í fylgd náins karlættingja. Í öfgafyllstu myndum birtist kvenkúgunin í svokölluðum ærumorðum. Í þeim tilvikum er systir eða dóttir myrt fyrir að hlýða ekki feðraveldinu í vali á maka.
Í leiðbeiningum um hvernig eiginmaður skuli tjónka við eiginkonu sem krefst sjálfræðis er fyrst mælt með harðri áminningu, síðan að neita að sænga með konunni og loks leggja á hana hendur, láti hún ekki segjast.
Á vestrænan mælikvarða er jafnaðarmerki milli íslam og kúgunar kvenna. Múslímar hafa eflaust aðra sögu að segja og færa rök íslamskrar trúarmenningar fyrir því að fjölskyldan skuli ekki tvíhöfða þurs, með jafnræði milli eiginmanns og eiginkonu. Sú hugsun er andstæð vestrænum gildum sem kveða á um jafnræði kynjanna og birtist í stjórnarskrám vestrænna ríkja sem og mannréttindasáttmála Sameinuðu þjóðanna.
Eflaust nýtur fjöldi múslímskra kvenna í Bretlandi vestræns jafnréttis. En jafnvíst er að margar múslímskar fjölskyldur þar í landi heiðra trúarmenningu sem setur konur skör lægri en karla.
Ef ríkisstjórn Bretlands hyggst segja kvenfyrirlitningu og kúgun kvenna stríð á hendur verður óhjákvæmilegt að skoða stöðu múslímskra kvenna þar í landi. Það verður aftur þrautin þyngri. Trúarleg helgun íslam á sifjareglum stendur þar andspænis vestrænu jafnrétti.