Geir Ágústsson skrifar:
Parísarsamkomulagið svokallaða er oft nefnt í dægurmálaumræðunni. Ríki hafa skrifað undir það og „skuldbundið“ sig. Ríkin þurfa núna að „standa við“samkomulagið. „Markmiðum“ þess þarf að ná. Við þurfum að gera eitt og annað til að „virða“ samkomulagið.
En vita menn hvað stendur í þessum sáttmála? Eitthvað um hlýnun Jarðar um 1,5 gráðu eða hvað?
Sennilega ekki.
Staðreyndin er sú að Parísarsamkomulagið svokallaða er bara viljayfirlýsing á pari við þær í kringum Borgarlínu, þjóðarhallir og flugvöll í Hvassahrauni. Merkingarlaust þvaður sem er svo óraunhæft að það þarf að skrifa heila bók til að lýsa því sæmilega. Í því eru engar skuldbindingar, kvaðir, afleiðingar eða eftirfylgni. Bandaríkin löbbuðu út (Trump) og inn (Biden) í þetta samkomulag eins og hendi væri veifað og án þess að spyrja kóng né prest.
Nú fyrir utan að hvert og eitt ríki ræður því í raun hvaða texta þau skilja eftir sig í samkomulaginu. Kínverjar og Indverjar lofuðu að auka útblástur sinn þar til þeir hætta að auka hann, svo dæmi sé tekið. Íslendingar lofuðu að minnka hann. Sumir lofa því að útblástur standi í stað. Þetta er á alla vegu, eftir hvers höfði, og þess vegna tókst að fá alla til að skrifa undir. Hver skrifar ekki undir eigin áætlanir?
Svo nei, Íslendingar þurfa ekki að efna neitt, standa við neitt, virða neitt og telja sig skuldbundna þegar kemur að Parísarsamkomulaginu svokallaða. Þeir geta haldið áfram að virkja, keyra, sigla, fljúga og brenna - með öðrum orðum: Losa það sem losa þarf til að halda uppi lífskjörum og þægindum. Enginn getur stöðvað það og afleiðingarnar eru engar þótt orðin í Parísarsamkomulaginu sem Íslendingar skrifuðu og skrifuðu svo undir passi ekki við það sem Íslendingar þurfa að gera til að verja hag almennings og atvinnulífs.
En best væri auðvitað bara að draga undirskriftina til baka, fleygja þessu plaggi í ruslatunnuna og snúa sér að raunverulegum vandamálum.