Helga Dögg Sverrisdóttir skrifar:

Í fyrradag steig dönsk móðir fram til að segja sögu sína og stúlkunnar sem breytti kennitölunni sinni í því skyni að verða karlmaður. Móðirin óskaði líka eftir að fólk talaði beint við hana. Karen M. Larsen tók áskorun móðurinnar og sendi henni opið bréf. Millifyrirsögnum er bætt við.

,,Kæra Hannelouise Kissow,

Ég las greinina þína frá 5.10.2024 nokkrum sinnum, þar sem þú, eins og sannkölluð ljónynja, kastar þér út í baráttuna fyrir réttindum trans-fólks – út frá því að þú ert móðir ungs trans-drengs. Þú skrifar í greininni að þú vildir að einhver myndi raunverulega tala við þig sem foreldri trans-barns, og mig langar að taka þeirri áskorun.

Ég vil byrja á því að leggja áherslu á að mér finnst virkilega sorglegt, já svívirðilegt, að heyra að það sé til fólk sem áreitir barnið þitt á almannafæri með hrópum og þaðan af verra. Sem manneskja sem var lögð í einelti í gegnum grunnskólaárin, og hefur einnig sem fullorðinn einstaklingur upplifað hrekki í opinberu rými, get ég aðeins sagt að slík hegðun gagnvart barninu þínu er auðvitað algjörlega óásættanleg. Við verðum öll að geta verið ótrufluð í almenningsrými, óháð því hvernig við lítum út.

Skiptir sköpum

Ég skil grein þína svo að þú telur það skipta sköpum fyrir líf barnsins að við viðurkennum öll að barnið þitt sé karlmaður, jafnvel þótt það hafi fæðst með líkama stúlku/konu. Mér sýnist þú trúa því að ef barnið þitt fær ekki þessa viðurkenningu algjörlega skilyrðislaust, þá muni aðrir meiða það – eða barnið þitt muni skaða sig.

Þú segir okkur hins vegar ekki hvers vegna þú sjálf ert svona sannfærð um raunverulegt kyn barnsins. Ég veit ekki hvort þú hefur átt alvarlegar samræður við barnið um hvað það þýðir að vera karl eða kona. Ég veit ekki hvernig barnið hefur réttlætt fyrir þér að það sé strákur/karl en ekki stelpa/kona. Ég veit heldur ekki hvernig þú myndir skilgreina ,,karl" og ,,konu.“ Mér sýnist að þér finnist það ekki viðeigandi. Barnið þitt heldur að það sé karlmaður – þess vegna trúir þú því – og þess vegna ættu allir aðrir að trúa því líka. Við ættum öll að trúa því vegna þess að samkvæmt þínu mati hefur barninu batnað andlega eftir að hafa breytt kennitölunni og byrjað að taka testósterón.

Mín túlkun

Ég túlka grein þína þannig að þú sért mjög reið yfir því að sumir trúi því bara ekki þegar þú segist eiga son en ekki dóttur. Þú þarft trú okkar (eða að minnsta kosti að aðrir þykist trúa?) – og hvers vegna ekki bara að trúa, af því að trúin skaðar engan að þínu mati! Tilhugsunin um að það særi einhvern að viðurkenna barnið þitt sem karlmann virðist koma þér beint upp í rjáfur. Hver vogar sér að gefa slíkt í skyn?

Ég trúi ekki persónulega að barnið þitt sé hættulegt öðrum – en ég hef í raun áhyggjur af því að barnið þitt hafi farið inn á braut sem gæti skaðað það alvarlega.

Að mínu mati er kyn eingöngu spurning um hvers konar líkama þú fæddist með. Hið meðfædda líkamskyn er hlutlægur veruleiki, það er grundvallar staðreynd þess hver við erum. Líkaminn er ekki bara handahófskenndur hjúpur af holdi – hann er hluti af okkur, já við erum líkamar okkar, þeir gera okkur að því sem við erum. Sama hvað þér og barninu kann að finnast, barnið þitt er líkamleg kona. Þetta mun alltaf setja ramma um líf barnsins. Ég get ekki annað en velt því fyrir mér hvort þér finnist virkilega að barnið þitt ætti að skipta um föt meðal karlmanna? Ef slys yrði og barnið þitt þyrfti að gista á farfuglaheimili eða væri fangelsað, myndir þú halda að það ætti að gista eða afplána með karlmönnum nú þegar þú ert svo sannfærð um að barnið þitt SÉ karlmaður?

Ég veit ekki hvort þið hafið talað um afleiðingar þess að taka testósterón þegar þú ert með kvenmannslíkama. Kannski hefur þú talað um við barnið eftir hverju það vonist ná með þessu, eins og dýpri rödd og skeggvöxt - eiginleikar sem gætu gert barninu þínu kleift að ,,líða" eins og karlmanni. Og þú hefur greinilega tekið eftir vellíðaninni sem þetta hormón getur kallað fram – tímabundið, en endist ekki endilega. En hefur þú líka talað um aukaverkanirnar? Barnið þitt er 20 ára, skrifar þú. Hefur þú talað um að þetta þýði að barnið þitt geti farið í gervitíðahvörf áður en það verður 25 ára? Hefur þú talað um hvernig testósterón, þegar það er tekið af líffræðilegum konum, getur valdið alvarlegum kynfæravandamálum sem geta eyðilagt möguleikann á góðu kynlífi? Hefur þú talað um aukaverkanir sem geta verið lífshættulegar eins og lifrarskemmd og blóðtappa? Þú skrifar að testósterón meðferð hafi bjargað lífi barnsins – en veistu að í versta falli getur það kostað barnið þitt lífið?

Ekki hægt að skipta um kyn

Hefur þú talað við barnið um þá staðreynd að þú getur í raun ekki skipt um kyn? Þú getur breytt kennitölunni þinni, þú getur breytt útliti líkamans en þú getur aldrei fengið líkama hins kynsins. Svo hefur þú talað við barnið um að það geti ekki haft líkama sem samsvarar líffræðilegum manni?

Og síðast en ekki síst get ég ekki annað en velt því fyrir mér hvort þú hafir íhugað að barnið þitt – og þar með líka þú – gætir haft rangt fyrir þér. Barnið þitt er ung manneskja. Að vera ungur þýðir líka að kynnast sjálfum sér og finna sína leið í lífinu. Og í þessu sambandi getur þú týnst á ferðalagi lífs þíns og lagt af stað á braut sem reynist vera blindgata. Að finna réttu leiðina er sérstaklega erfitt þegar barnið þitt glímir við alvarlegar geðrænar áskoranir.

Svo hvað ef barnið þitt, þegar það er 25-30 ára, kemst að því að það er ekki karl, heldur kona eftir allt saman? Hvað ef hann sér eftir óafturkræfum afleiðingum testósterónsins sem hann hefur tekið og hugsanlegum skurðaðgerðum sem þið íhugið sennilega? Hvað myndir þú segja við barnið þitt? Myndir þú  hafna barninu af því hann er ekki sá sem þú varst sannfærð um að hann væri? Myndir þú kenna barninu þínu um að hafa rangt fyrir sér? Verður þú reið út í alla þá sem studdu sjálfsmynd barnsins sem trans? Eða myndir þú axla ábyrgð – ef í ljós kemur að þú og barnið hafið rangt fyrir ykkur um hver það er og barnið situr uppi með óafturkræfar líkamlegar breytingar sem það sér sárlega eftir? Hvað ætlar þú þá að gera? Skrifa nýja grein?

Lokaorð

Að lokum get ég aðeins sagt, ég vona allt það besta fyrir barnið þitt. Ég vona að það rati í gegnum lífið – vonandi gott og hamingjusamt líf. En ég verð að viðurkenna að ég hef verulegar áhyggjur af því að af einskærri ást gætir þú endað með því að meiða barnið þitt. Stundum er ekki nóg að elska bara barnið og samþykkja skilyrðislaust allt sem það vill og gerir. Stundum getur ,,nei" líka verið kærleiksríkt svar.“

Karen M. Larsen skrifaði pistilinn og kynnir sig á þennan hátt: Ég er dósent í sögu og trúarbrögðum og kennari við VoksenuddannelsesCenter Frederiksberg. Ég er kristin og samkynhneigð.

Pistilinn má lesa hér.