Geir Ágústsson skrifar:

Margir eru ennþá skemmdir eftir veirutíma. Ástæðan er ekki veiran sem allir óttuðust heldur aðgerðirnar sem áttu að forða fólki frá veirunni.

Grímur, spritt, fjarlægð, einangrun.

Engin faðmlög, handabönd, snertingar á skítugum flötum.

Fyrir utan sprauturnar hafa þessar aðgerðir allar haft stórkostlega skaðleg áhrif á ónæmiskerfi margra, jafnvel allt til dagsins í dag. Ég var að vinna með einum ungum og almennt hraustum manni sem fór í kjölfar veirutíma allt í einu að veikjast á nokkra mánaða millibili og játaði upphátt að hann skildi ekkert í þessu. Ekki löngu áður hafði hann verið að spyrjast fyrir um þriðju sprautuna. Hann er eflaust dæmigerður fyrir marga.

Hvað er því til ráða?

Jú, auðvitað það að fara í öfugar sóttvarnaraðgerðir: Að forðast ekki fleti en þess í stað sprittið. Að gleðjast við að heyra einhvern hósta eða hnerra nálægt sér frekar en að stökkva ofan í næsta skurð og halda fyrir munn og nef.

Og hverjir bjóða upp á allar nýjustu veirurnar í sem mestri samþjöppun?

Jú, leikskólar.

Og þar fæðist viðskiptahugmyndin.

Leikskólar gætu mögulega selt aðgang að rými sínu og leyft fólki að koma inn í þau og anda að sér öllum veirunum og snerta öll leikföngin og handföngin.

Fólk færi heim með nýjustu veirurnar og leyfir líkamanum að takast á við þær. Eftir mögulega smávegis veikindi er líkaminn tilbúinn í veturinn og framleiðir ekki hordropa svo mánuðum skiptir.

Var ekki talað um örvunarsprautur á veirutímum? Náttúrlega leiðin er að fá sér örvunarveirur og uppfæra ónæmiskerfið.

Nú er ekki víst að leikskólar megi hafa slíkar sértekjur, sem myndu þó óneitanlega hjálpa þeim að halda dyrunum opnum fyrir börnum. En oft hefur lögum verið breytt af minna tilefni.

Er eftir einhverjum að bíða?