Geir Ágústsson skrifar:

Um árabil virtist eins og einu virkilega beittu blaðamennirnir væru þeir á vinstri vængnum að pota í stjórnmálamenn á hægri vængnum. Að baki voru auðvitað pólitískar ástæður en stundum má segja að það er sama hvaðan aðhaldið kemur, óháð sannleiksgildi ásakana. Ráðherrar bognuðu, aðstoðarmenn stjórnmálamanna látnir segja af sér og hlutabréfakaup ættingja stjórnmálamanna gerð að umfjöllunarefni í leit að spillingu.

Það skipti ekki alltaf máli að stundum var ekkert að finna. Það sem skipti máli var að blaðamenn voru að þefa og lyfta sérhverjum steini og veita aðhald.

Nú er eins og öllu hafi verið snúið við. Nú eru það vinstrisinnuðu stjórnmálamennirnir sem fá erfiðu spurningarnar. Fyrir vikið hafa menn gefið frá sér þingsæti og mögulega er heill stjórnmálaflokkur að fara þurrkast út á næstu vikum. Yfirlýsingar um aðhald og sparnað og skattahækkanir fá góða umfjöllun og eftirfylgni. Blaðamennska, í stuttu máli.

En betur má ef duga skal. Reykjavík er rekin á yfirdrætti og atvinnulífið má ekki við meiri skattahækkunum. Innviðir eru komnir að þolmörkum og peningar flæða í vasa útlendinga í leit að bótum. Á meðan sitja öryrkjar og aldraðir eftir og öfunda vistmenn fangelsa sem er gætt af íslenskumælandi fólki og fá laun fyrir dvölina.

Blaðamenn geta samt ekki unnið alla vinnuna. Kjósendur þurfa líka að leggja sitt af mörkum. Þeir þurfa að hætta að falla fyrir gylliboðum og átta sig á því að stundum þarf að taka út höfuðverk eftir mikið sukk áður en heilsan batnar. Hérna er bjartsýni mín vægast sagt takmörkuð en lyftist aðeins við að sjá þróun mála í ýmsum öðrum ríkjum - jafnvel Danmörku - þar sem er eins og allt í einu hafi kviknað á perunni.

Út með vók, girðum okkur í brók - það er verk að vinna!