Íris Erlingsdóttir skrifar:

“Mannréttindi án mismununar eru ekki sjálfgefin og það hefur þurft að berjast fyrir öllum þeim áföngum sem náðst hafa. Alltaf virðast spretta upp öfl sem líta á mannréttindabaráttu annarra sem ógn við sín eigin réttindi. Það er alvarleg ranghugmynd. Mannréttindi fyrir okkur öll á að vera keppikefli okkar sem samfélags. Það eru grundvallarréttindi hvers einstaklings að vera frjáls til að lifa og elska.”

Katrín Jakobsdóttir, forsætisráðherra, 10 ágúst, 2023

Krafan um “transréttindi”

Aðal sölupunktur transaðgerðasinna er að krafan um “transréttindi” sé mannréttindabarátta okkar tíma. Flestir eru hlynntir trans-réttindum – að því gefnu að verið sé að krefjast réttinda í ætt við hjónabönd og réttindi samkynhneigðra og kosningarétt kvenna. Að transfólk fái að lifa fullu lífi, laust við “laust við mismunun, áreitni og ofbeldi og tjá sig eins og það vill” – þó tjáningarfrelsi sé reyndar á góðri leið með að verða trans sérréttindi. 

Þessi markmið eru verðug en þau eru ekki það sem kröfur transaðgerðasinna snúast um. Það er ekki verið að krefjast mannréttinda fyrir transfólk – sem nú þegar hefur öll réttindi sem aðrir borgarar njóta og gott betur – heldur forréttinda og sérréttinda á kostnað annarra borgara. 

Raunverulegar mannréttindahreyfingar hafa ávallt krafist að ákveðnir þjóðfélagshópar geti ekki á óréttmætan hátt hamstrað réttindi í eigin þágu og neitað öðrum um þau. Rétturinn til kynræns sjálfræðis – sérréttindi til handa fámennum en valdamiklum þjóðfélagshópi sem forsætisráðherra og transkengúrukabal hennar hafa þröngvað upp á þjóðina – snýst um að neyða aðra til að samþykkja að einhver sé það kyn sem hann/hún segist vera; að allir viðurkenni tilfinningar og skoðanir transfólks sem hlutlægan veruleika.*

Á meira skylt með Rannsóknarrétti kaþólsku kirkjunnar

“Trans” á meira skylt með Rannsóknarrétti Tomás de Torquemada og kaþólsku kirkjunnar en mannréttindabaráttu Martins Luther King. “Trans” er nýja íslenska þjóðkirkjan, ríkistrú með æðstuprestum, helgisiðum (kynlimlestingar) greiddum með skattfé almennings, lögum um transguðlast og refsingum TransRannsóknarréttarins fyrir brot á þeim. 

Allar mannverur eru annaðhvort karlkyns eða kvenkyns; annaðhvort gagn- sam- eða tvíkynhneigðar. Að trúa eða finnast maður vera hitt kynið er akkúrat það: trú, tilfinning. Þú og ég höfum engin mannréttindi sem transfólk hefur ekki. Á hinn bóginn nýtur transfólk sérréttinda sem ríkið hefur veitt þeim á grundvelli trúar og tilfinninga þeirra. 

Ríkið gefur ekki út fölsuð skilríki fyrir aðra borgara

Ríkið gefur ekki út fölsuð skilríki fyrir aðra borgara, né heldur greiðir það fyrir fegrunar/lýtaaðgerðir sem þeir vilja fá gerðar. Ríkið sóar ekki skattfé almennings í almannatengsl fyrir aðra sértrúarsöfnuði. Aðeins transaðgerðasinnar fá að veggfóðra opinberar byggingar og almenningseignir með regnbogum, einhyrningsfretum og flöggum og senda þér reikninginn.

Transaðgerðasinnar sem hafa með góðum árangri þaggað niðri í öllum sem ekki styðja kynrænt sjálfræði þjóna hagsmunum transfólks afar illa. Þegar almenningur gerir sér grein fyrir hvað í raun felst í kröfum transaðgerðasinna er ekki víst að sökin lendi þar sem hún á heima og ekki er ólíklegt að viðbrögðin muni skaða transfólk og homma og lesbíur, sem einfaldlega vilja það sama og allir aðrir borgarar – “að vera frjáls til að lifa og elska.” 

Lúxusklassa ríkisborgararéttur

Íris Erlingsdóttir

“Trans” – frumvarp með lögum nr. 80/2019 um kynrænt sjálfræði notar orðið 102 sinnum án skilgreiningar – er hvorki ofsóttur minnihlutahópur né spennandi “kynverund.” “Trans” er lúxusklassa ríkisborgararéttur sem heimilar rétthafanum að neyða lægriklassa borgara til að ljúga, þola kynferðislega úrkynjun á öllum sviðum þjóðfélagsins, neyða upp á þá nýrangyrðum og -hugmyndum og láta refsa þeim fyrir móðganir, raunverulegar eða ímyndaðar, sem særa hinar helgu trans tilfinningar.

“Trans” snýst ekki um mannréttindi, heldur mannréttindabrot. 

Höfundur er fjölmiðafræðingur

*Helen Joyce: Trans: When Ideology Meets Reality