Arnar Sverrisson skrifar:

Það bar svo við árið 1949, að maður „datt“ um glugga á sextándu hæð á sjúkrahúsi bandaríska sjóhersins (National Naval Medical Center) í Maryland. Maðurinn hét James Vincent Forrestal (f. 1892).

James var sagður svo ruglaður í ríminu, svo ofsóknaóður og dapur í bragði, að stjórnvöld töldu vistun hans á geðsjúkrahúsi ákjósanlega. James þessi hafði merkan feril að baki; flotamálaráðherra Franklin Delano Roosevelt (1882-1945) og síðar varnarmálaráðherra.

James skrifaði dagbækur frá 1944 og fram í andlátið. New York Herald Tribune gaf þær út sem ritröð árið 1951. Síðar á árinu var hún gefin út á bók – ritskoðuð.

Greint frá fundi í dagbókarfærslu

Í einni dagbókarfærslunni er greint frá fundi hans við sendiherra Bandaríkjamanna í Berlín, Joseph Patrick Kennedy (1888-1969). Sendiherratíð hans lauk, þegar Bretar og Frakkar sögðu Þjóðverjum stríð á hendur árið 1939.

Joseph hafði eftir þáverandi forsætisráðherra Breta (frá 1937-1940), Arthur Neville Chamberlain (1869-1940), að Bandaríkjamenn og alþjóðlegt Gyðingauðvald vildi etja Englandi í stríð. Það vildi svo heppilega til fyrir stríðsæsingamennina, að hann geispaði golunni á ögurstundu.

Sjálfur hafði James lent í rimmu við sama auðvald, þegar sjálfstæði Gyðingabyggða í Palestínu bar á góma á fundum þess með Harry S. Truman (1884-1972) á árunum 1946-47. En eins og kunnugt er hét bandaríska Gyðingauðvaldið þátttöku Bandaríkjamanna í fyrstu heimstyrjöldinni, gegn því, að Bretar tryggðu þeim land í Palestínu undir hið fyrirheitna Ísraelsríki, sem það hafði dreymt um í rúma öld eða svo.

Þessi umbun var tryggð með Balfour yfirlýsingunni, sem afhent var höfuðpauri breska Gyðingafélagsins (Bristh Jewish Community), Lionel Walter Rotschild (1868-1937).

James ofbauð áróðursmálafylgja umræddra Gyðinga. Í samtali við þingmanninn, James Howard McGrath (1903-1966) sagði hann: „ … [E]nginn einn hópur í landi voru á að komast upp með það að beita áhrifum sínum, að því marki að stefna þjóðaöryggi í hættu.“

„Ekki stóð á viðbrögðum“

Þegar andstaða James varð kunn stóð ekki á viðbrögðum. Harry Truman var hótað uppstyttu fjárstreymis í sjóði sína og hatursbréf bárust þess efnis, að hann hlæði fremur undir fasista og Araba heldur en þjóð lýðræðisunnandi Gyðinga. Það varð úr, að Ísraelsríki var stofnað árið 1948. Ofangreind atburðarás rennir enn frekari stoðum undir þann skilning á friðarsamningunum í Versölum árið 1919, að í raun væri samið um eins konar „vopnahlé,“ fremur en frið.

Það hefur löngum vafist fyrir alvöru sagnfræðingum að skilja, hvers vegna Þjóðverjar lögðu niður vopn, enda þótt landamæri stæðu óhögguð og þrátt fyrir margítrekaðar tillögur um frið, meðan á hildarleiknum stóð. Trúlega hefur hungursneyðin vegið þungt í ákvörðun herstjórnarinnar og keisarans.

Nú naut ekki Otto Eduard Leopold von Bismarck (1815-1898) við lengur, en hann hafði varað mjög eindregið við þessari þróun.

Það var að undirlagi Winston Leonard Spencer Churchill (1874-1965), sem síðar kom frekar við sögu ófriðar og eyðileggingar, að þýskar hafnir voru settar í herkví í þeim tilgangi að láta hungrið sverfa að Þjóðverjum. Það tókst með góðum árangri og hefur verið beitt hvað eftir annað af lýðræðisríkjunum í vestri um alla veröld.

Í „friðarsamningunum“ í Versölum var sundurtættri Evrópu skipt milli sigurvegaranna eins og þeim bauð við að horfa. Þjóðverjum var alfarið gefin sök á ófriðnum, fullkomlega að ósekju þó.

Þjóðverjar sögðu svo sem engum stríð á hendur. Þeir þvældust inn í stríðið sem bandamenn Austurrísk-ungverska stórveldisins, þegar auðvaldsöflin höfðu hrært nógu lengi í kraumandi stríðspottinum, svo að upp úr sauð.

Alþjóðabankaveldið, að mestu í eigu máttugra Gyðinga, hafði þá í tæpar tvær aldir stundað það að mata krókinn á stríðum og seilast til valda í þjóðríkjum víðs vegar um heim.

„Aðferðir til að losa sig við óæskilegt fólk“

Bankaauðmennirnir beittu markvisst þeirri aðferð að gera stjórnmálamenn háða sér, ná á þeim tangarhaldi með lánum eða bera á þá fé. Einn slíkur var einmitt Winston Churchill, annálaður drykkjusvoli og óreiðumaður, sem lagði gjörva hönd á plóg í tveim heimstyrjöldum. Þessa sögu kunnu Joseph Kennedy, Neville Chamberlain og James Forrestal. Það er áhugavert að hugsa til þess, að sonur Joseph, John Fitzgerald Kennedy (1917-1963), varð síðar sömu öflum Þrándur í Götu. Enda var hann myrtur eins og systkini hans tvö og sonur.  (Fall, eitrun, sjálfsvíg ,bíl- og flugslys, eru kunnuglegar aðferðir stjórnvalda og auðvalda til að losa sig við óæskilegt fólk.)

Stjórnmálasaga auðjöfranna, sem bæði græddu á tá og fingri og létu drauma sína rætast, gæti að mestu leyti skýrt, hví endurteknum óskum, áköllum og þrábeiðnum Þjóðverja um frið, bæði í fyrsta og öðrum þætti heimstyrjaldarinnar, var vísað á bug.

Adolf Hitler, sem forseti Þjóðverja, Paul von Hindenburg (1847-1934), hafði gert að kanslara í hinu lýðræðislega Weimarlýðveldi (milli fyrstu og annarrar lotu heimstyrjaldarinnar), leitaði til páfa eftir liðsinni. En allt kom fyrir ekki.

„eftir að Versalasamningarnir voru gerðir“

Þegar Þjóðverjar höfðu árangurslaust reynt að finna friðsamlega lausn á deilum sínum við Pólverja um þýsk lönd og harðræði gagnvart Þjóðverjum, sem höfðu orðið innlygsa í pólsku ríki Versalasamninganna, gerðu þýskir innrás í landið.

Hvorki Bretar né Frakkar, sem þó höfðu ráðist inn í Þýskaland, eftir að Versalasamningarnir voru gerðir, sögðust leggja trúnað á orð kanslarans, þess efnis, að Þjóðverjar ætluðu sér ekki í landvinningastríð. Bretar og Frakkar sögðu þeim þess vegna stríð á hendur. En vitaskuld var maðkur í mysunni. Þar með var fjandinn laust og auðjöfrarnir néru saman lófum í rakinni gróða- og tortímingarfíkn.

(Þýski sagnfræðingurinn, Friedrich Stieve (1884-1966), hefur skrifað um þetta bók: „Það sem heimurinn fúlsaði við: Friðartillögur Hitlers 1933-1940“ (Was die Welt nich wollte: Hitlers Friedenangebote 1933 – 1940).

Skömmu áður en Hermann Wilhelm Göring (1893-1946), náinn bandamaður Adolf Hitler, framdi sjálfsmorð í fangelsi Bandamanna, skrifaði hann merkilegt bréf til Winston Churchill, sem þá var orðinn forsætisráðherra Breta. Þar segir á þessa leið:

Það tókst ekki að afstýra þessu stríði, sökum þess, að breskir stjórnmálamenn lögðu stein í götu friðarins, þú og þínir sálufélagar á öllum sviðum, sem unnuð gegn eðlilegri þróun þýsku þjóðarinnar og hagsmunum. Þið kusuð aðra heimstyrjöld í þeirri hégómlegu þrá að viðhalda yfirráðum Breta, fremur en að ræða endurteknar friðartillögur af okkar hálfu til hagsbóta fyrir málsmetandi þjóðir Evrópu.

Hermann „svindlaði“ með sjálfsvígi sínu. Böðlarnir í Nürnberg fengu ekki að hengja hann (eða kyrkja og lemstra öllu heldur í snörunni). Adolf Hitler svindlaði líka. Í Berlín gleypti hann eitur eins og eignkonan, Eva Anna Paula Braun (1912-1945) og hundurinn, Blondi - og skaut sig svo til öryggis.

Í erfðaskrá sinni segir Adolf:

Hugur minn stendur til þess að ganga á vit sömu örlaga og milljónir annarra, sem svo hyggjast gera í borginni. Aukin heldur kæri ég mig ekki um að verða tekinn höndum af óvininum, sem mun krefjast nýrra sjónleika, skipulögðum af Gyðingum, sefjasjúkum fjöldanum til skemmtunar.“ (Þegar kanslarinn talaði um „Gyðinga,“ átti hann venjulega við úrval þeirra, þ.e. hugmyndafræðinga heimalandshreyfingarinnar (Zionist), stríðsauðvalda úr þeirra röðum og flugumenn á þeirra snærum.)

Adolf sá vafalaust fyrir sér atburð í líkingu við stríðsglæparéttarhöld óvinanna. Það má til skilningsauka geta þess, að herforingi Breta, Bernard Law Montgomery (1887-1976), lét hafa eftir sér í tilefni téðra réttarhalda, að hann fýsti ekki lengur að stjórna her, úr því að það væri „orðinn glæpur að bíða ósigur í stríði.“

Það eru sigurvegararnir sem skilgreina glæp og refsingu, stjórna almenningsálitinu og skrifa söguna, þ.e. sagnfræðingar, sem eru þeim hliðhollir. Sú saga er kennd í skólum og miðlað í fjölmiðlum. Þar er að finna rætur almenningsálits, almannavitundar, sem ræður skynjun og túlkun fólks á atburðum líðandi stundar og viðbrögðum við þeim. Eitt er satt og víst, að sigurvegararnir rétta ekki yfir sjálfum sér.

Einn mesti sagnfræðingur allra tíma, Englendingurinn, Edward Gibbon (1737-1794), sagði um söguskilning: „Mannkynssagan er fátt annað en skráning á ógæfu, glæpum og glópsku mannkindarinnar.“

Annað stórmenni, en úr öðru sauðahúsi, Napoleon(e) Bonaparte (1769-1821), hinn stríðsóði keisari Frakka, skilgreindi mannkynssöguna svo: „Mannkynssagan er það safn þjóðsagna, sem menn hafa komið sér saman um.“

Það má til fróðsleiks geta þess, að Napoleon átti eins og fleiri í stríði við alþjóðlegt bankaauðvald. Honum var að öllum líkindum byrlað eitur í fangavistinni, elskaður og dáður af þjóð sinni, eins og Adolf Hitler af sinni. Adolf tók auðvaldið í þjónustu sína og storkaði því, m.a. með nýrri þýskri mynt. Muammar Gaddafi (1942-2011), þjóðhöfðingi Líbíu, var drepinn af Bandaríkjamönnum og Nató fyrir svipaðar sakir.

Þriðja viðhorfið kynni að vera svohljóðandi: Marktæk mannkynssaga grundvallast á vísindalegri sagnfræði, þ.e. leitinni að staðreyndum, skoðun þeirra úr margvíslegum sjónahornum og agaðri túlkun, án tillits til hagsmuna eða þrýstings.

Á síðustu áratugum hefur fjölgað í hópi sagnfræðinga (og annarra fræðimanna), sem gera sér far um að rýna gegnum áróðursþokuna, sem hagsmunaaðiljar oftsinnis sveipa söguna og atburði líðandi stundar. Þá birtist saga vor oft og tíðum í nýju ljósi.

Heimildir:

https://www.ostarapublications.com/product/what-the-world-rejected-hitlers-peace-offers-1933-1940/ https://archive.org/details/wtwrh/page/n5/mode/2up https://archive.org/details/theforrestaldiarieswaltermillised/page/n3/mode/2up https://www.encyclopedia.com/people/history/us-history-biographies/james-vincent-forrestal https://www.stevequayle.com/index.php?s=96