Grunnskóli sem kennir ekki börnum að lesa er ónýtur. Formaður KÍ mun aldrei viðurkenna staðreyndina enda ber hann aðra hagsmuni fyrir brjósti en barna og foreldra.

Pisa-könnunin sýnir Ísland í ruslflokki er kemur að lestri. Um helmingur 15 ára drengja (47%) getur ekki lesið sér til gagns, þriðjungur stúlkna (32%) er í sömu stöðu. Í þúsundavís býr grunnskólinn til einstaklinga sem eru ósjálfbjarga að afla sér þekkingar með lestri. Ef grunnskólinn væri einkafyrirtæki yrðu allir stjórnendur reknir og helmingur starfsmanna færi sömu leið. En grunnskólinn er ekki einkafyrirtæki heldur samfélagsverkefni. Stjórnendum og kennurum eru settar skorður úreltrar hugmyndafræði.

Ástæðan fyrir grunnskólaeymdinni er skipbrot kennslufræði vinstrimanna sem leggur meira upp úr félagspólitísku uppeldi en menntun. Vinstrikennslan tekur upp á arma sína ýmiskonar sérvisku á hverjum tíma, s.s. kynja- og loftslagsmál og fjölbreytileika, á kostnað grunnfærni í lestri, skrift og reikningi. Sérviskan á greiða leið inn í skólakerfið, enda meira og minna í höndum vinstrimanna og hefur lengi verið.

Félagspólitíska kennslufræðin, vinstrikennslan, hélt innreið sína í skólakerfið á síðasta fimmtungi 20. aldar. Markmiðin voru virðingarverð, að skólinn félagsmótaði ungmenni í þágu samfélags sem einsetti sér jafnræði, jafnrétti og lýðræði. Íslenskt samfélag var tiltölulega einsleitt á þeim tíma sem vinstrikennslan varð ráðandi.

Ekki aðeins breyttist samfélagið heldur einnig vinstripólitík. Fram undir síðustu aldamót var vinstripólitík samofin verkalýðsbaráttu um efnahagslegan og félagslegan jöfnuð. Eftir aldamót ræður ferðinni viðrinispólitík t.d. alþjóðahyggja, ESB-ást, kynjakölt og loftslagsfirra.

Samfélagið er með allt öðrum brag en fyrir síðustu aldamót. Einsleitnin er farin og kemur ekki aftur. Skólakerfið er óbreytt og ónýtt fyrir þær aðstæður sem uppi eru í samtímanum.

Ólöf Sig­ur­björg Sig­urðardótt­ir kennari og skólastjóri til 30 ára lýsir grunnskólanum með þessum orðum:

„Það er eitt­hvað sem of oft er ósagt að mjög víða í kennslu­stund­um er ástandið grafal­var­legt, mikið aga­leysi og mik­il upp­lausn. Það eru ör­fá­ir nem­end­ur sem líður mjög illa og illa geng­ur að ná til, þeir trufla mikið og ár­ang­ur­inn eft­ir því. Bæði hjá þeim og hinum sem ekki ná að sinna nám­inu á meðan.“

Ólöf Sigurbjörg lýsir ástandi skólamála þar sem nemendum er þurfa sérúrræði er blandað saman við nemendur sem í standi eru til að öðlast menntun. Samkvæmt kreddum vinstrikennslunnar skal öllum hrært saman. Allir tapa. Nemendur sem þurfa aðra umgjörð en allur þorri ungmenna fær hana ekki ekki og venjulegir nemendur fá ekki sómasamlega kennslu. Verkefni kennara verður ekki kennsla heldur bráðaviðbrögð við upplausnarástandi.

Svarið við ófremdarástandinu er að skólinn aðgreini og láti lönd og leið úreltar hugmyndir um félagsmótun. Félagspólitísk markmið eiga að fara í ruslið en grunnfærni í öndvegi. Börn sem ekki eru í stakk búin að glíma við námsefnið fái sérúrræði en hin menntun en ekki samverustundir með sérvisku á námsskrá.

Vinstrimenn, sem enn eru ráðandi í skólakerfinu, munu ekki viðurkenna að samfélagið sem þeir hafa óskað sér síðustu 30 ár, og kenna við fjölmenningu, þýðir aðgreindan skóla. Fjölmenning er andstæða einsleitni. Í meintu fjölmenningarsamfélagi koma börnin misvel undirbúin frá foreldrahúsum að takast á við lærdóm, svo sem  að lesa, skrifa og reikna. Af þeirri staðreynd leiðir að einn og sami skólinn hentar ekki öllum. Það þarf að aðgreina.

Grunnskólinn heldur áfram að útskrifa ósjálfbjarga nemendur á meðan ekkert er að gert.