Íris Erlingsdóttir, fjölmiðlafræðingur skrifar:

Rætur mannréttindahugtakins liggja í kenningum náttúruréttar um að mannverum séu samkvæmt eðli þeirra ásköpuð ákveðin náttúruleg og óafsalanleg réttindi. Upphafsákvæði frönsku réttindayfirlýsingarinnar frá 1789 að „mennirnir fæðist jafnir og haldi áfram að vera jafn réttháir...að tilgangur sérhverrar samfélagsmyndunar sé varðveisla þessara réttinda eru kjarni mannréttindaákvæða í stjórnarskrám flestra lýðræðisríkja.“* 

Mannréttindakenningin hefur því í hinum vestræna heimi ávallt byggst á þeirri skilgreiningu að mannréttindi séu eðlislæg réttindi. Þar til LGBT hreyfingin kom til sögunnar. „Við viljum sömu réttindi og allir aðrir,“ segja LGBT aðgerðasinnar. En þeir vilja ekki jafnrétti. Þeir vilja ný réttindi – forréttindi og sérréttindi sem engir aðrir njóta. 

Nýlegt dæmi frá Bretlandi skýrir þetta vel. Breska heilbrigðisþjónustan, NHS (National Health Service) fjármagnar (með skattfé) gervifrjóvgunarmeðferðir fyrir fólk með ófrjósemisvandamál. Ef par stundaði reglulegt kynlíf án getnaðarvarna í tvö ár án þess að konan yrði þunguð, hefur NHS álitið að þau eigi við ófrjósemisvandamál að stríða. Parið gat því fengið fjárstuðning frá NHS að ákveðnum kröfum uppfylltum og eftir ákveðnu ferli. Þar til lesbískt par krafðist þess að NHS fjármagnaði glasafrjóvgunarmeðferð fyrir þær, þó hvorug þeirra væri ófrjó. LGBT samtök í Bretlandi og víðar veittu þessari kröfu háværan stuðning. Augljóslega, sögðu þau, á reglan að vera sú að gagnkynhneigð pör verða að vera ófrjó – og að hafa sýnt fram á það í tvö ár – til að njóta fjárstuðnings frá NHS en samkynhneigð pör eiga að fá fjárhagsstuðninginn strax, hvort sem þau eru ófrjó eða ekki. Í nafni jafnréttis féllst NHS á þessa kröfu um sérréttindi.  

Þetta er undirstaða LGBT kröfugerða. Þær ganga þvert á kenningar um  jafnan rétt og mannréttindi. LGBT aðgerðasinnar krefjast ekki eðlislægra réttinda sem við njótum sem mannverur. Þeir krefjast réttinda umfram náttúruleg mannréttindi. Reyndar segja þeir að eðli okkar, frekar en að veita okkur réttindi, brjóti í raun á réttindum okkar, svo þeir krefjast réttinda umfram og yfir sjálfa náttúruna. 

Móðir náttúra hefur ákveðið að aðeins einn karl og ein kona geti búið til nýjar mannverur. Samkvæmt mannlegu eðli geta tvær konur eða tveir karlar aldrei búið til barn. Að segjast vera ofsóttur af þessari staðreynd er eins og að segjast vera ofsóttur vegna að maður getur ekki flogið eða gert sig ósýnilegan. Það gæti verið gott að geta flogið en sú staðreynd að þú getur það ekki er ekki brot gegn þér. Þín löngun til að fá vængi svo þú getir flogið jafngildir ekki rétti þínum til að fá vængi og fljúga. 

En LGBT aðgerðasinnar segjast hafa ófrávíkjanleg grundvallarréttindi til að gera hluti sem eru ómögulegir. Þeir hafa rétt til að hnekkja sjálfri náttúrunni. Karlmaður lýsir því yfir að hann hafi rétt til að vera kona. Tvær konur lýsa því yfir að þær hafi rétt til að eignast börn saman. En maðurinn getur ekki verið kona og konurnar tvær geta ekki getið börn. Það er ómögulegt. Náttúran er ekki þannig úr garði gerð, hvort sem okkur líkar betur eða verr.  

Svo ef þeir geta ekki gert þessa hluti, krefjast þeir að samfélagið grípi inn í. Við – samfélagsþegnarnir, skattborgararnir – verðum að hjálpa þeim að þykjast geta gert það sem þeir samkvæmt mannlegu eðli geta ekki. Það er á okkar ábyrgð að kalla manninn konu, þó hann sé ekki og geti aldrei orðið kona. Það er á okkar ábyrgð að fjármagna frjósemismeðferðir fyrir konurnar tvær svo þær geti búið til barn í tilraunaglasi. 

Náttúran sjálf hefur ekki veitt þeim getu til að gera það sem þau telja sig eiga rétt á og því verður samfélagið að bæta um betur. Þetta er það sem LGBT aðgerðasinnar eiga við þegar þeir tala um réttindi. Þeir vilja ekki jafnrétti. Þeir vilja sérréttindi og forréttindi. Þessi hrokafulla tilætlunarsemi er undirstaða LGBT hreyfingarinnar. 

*„Stjórnskipunarréttur Mannréttindi“  2008 – Björg Thorarensen, lagaprófessor