Helga Dögg Sverrisdóttir skrifar:

Halda mætti að vítin væru til að varast þau. En svo virðist ekki vera fyrir okkur Íslendinga. Við höldum áfram að flytja inn múslima í stríðum straumi. Guðmundur ráðherra sagðist vona að um 100 manns kæmu fljótlega í krafti fjölskyldusameiningar. Allt múslímar. Ljóst að það veldur mörgum áhyggjur. Löndin í kringum okkur hafa sýnt svo ekki verður um villst að það er full ástæða til að óttast fjölgun þeirra á landinu.

Hér má lesa um axarsköft Dana hvað ríkisborgararétt varðar. Þeir nefna nokkur dæmi af miður æskilegu fólki sem fékk leyfi til að setjast að í Danaríki. Menn létu vera með að nefna afbrotin sem framin voru heima og eftirlit í ríki Danadrottningar ekki nóg. Landið losnar ekki við þessa menn aftur, því miður.

Pia Kjærsgaard er ötull stjórnmálamaður sem hefur bent á vandann sem fylgir aukningu múslíma. Bókstafstrúarmennirnir eru með eigin lög og reglur. Falla ekki undir reglur samfélagsins sem það býr í. Vill að aðrir fari að þeirra lögum. Danskir kennarar hafa gengið yfir strikið og farið með börn í mosku. Kannski er það þrýstingurinn sem þeir þola ekki. Hér má hlusta á stjórnmálamenn tala um málið. Menntamálaráðuneytið ber að banna það segir Pia og fleiri.

Hér á landi virðumst við ekki hafa miklar áhyggjur, það gerðu Norðurlandaþjóðirnar ekki heldur fyrir um 20 árum síðar. En verum ekki fátvitar, það sem gerist ytra gerist hér. Spurning um tíma. Ungverjar verja land sitt og menningu, segja nei takk við sneið ESB. Vel gert.

Menn láta ekki sitja við orðin tóm telji þeir brotið á rétti sínum. Fylgja skal trúnni til hins ýtrasta. Hér má lesa um sex nemendur sem tóku kennara af lífi. Frakkar kvarta undan að Sharia breiðist út á miklum hraða í samfélaginu. Engum til heilla.

Fjallað var um baráttuna sem múslímskir nemendur heyja í dönskum grunnskóla. Breskir kennarar óttast múslímska nemendur sína og ritskoða eigin kennslu til að passa upp á að móðga ekki þennan ákveðan hóp.

Af hverju eigum við ekki stjórnmálamann sem þorir og vill taka málið upp. Horfir til vandræða eftir áratug eða tvo þó öllum þykir þetta voða fínt í dag og mikil mannúð. Gengið er á menningu og arf Íslendinga. Kannski eigum við eftir að sjá svona hér á götum áður en langt um líður.