Gústaf Skúlason skrifar:

Innflutningur hælisleitenda frá Sómalíu og öðrum löndum í Afríku kosta samsvarandi 100 milljónum íslenskra króna fyrir hvern farandmann. Það staðfesta vísindamenn í Hollandi. Ástandið er ósjálfbært til lengri tíma litið og þar með öll fólksflutningastefnan sem rannsakendurnir líkja við risastórt Ponsi – svindl.

Bókin „Velferðarríki án landamæra“ (sjá pdf að neðan) sem þýska Bild skrifaði um í gær, er skýrsla um rannsókn sem var gefin út þegar í júní í fyrra. Hún er vægast sagt farin að hrista upp í stjórnmálamönnum víðs vegar um Evrópu. Stjórnmálamenn í Þýskalandi kalla eftir sambærilegri rannsókn fyrir Þýskaland. Að baki bókinni standa fjórir hollenskir ​​fræðimenn: J. H. van de Beek, stærðfræði- og tölvufræðingur, H. Roodenburg, hagfræðingur, doktor J. Hartog, prófessor emeritus í hagfræði og félagsfræðingurinn G. W. Kreffer.

Reiknuðu heildarkostnaðinn

Það sem er sérstakt við hollensku rannsóknina er, að hún er mjög yfirgripsmikil og sýnir fleiri mismunandi reikniaðferðir til að fá fram meðaltal af nettó-framlagi innflytjenda. Það sem þeir greiða í skatt að frádregnum styrkjum og öðrum félagslegum kostnaði.

Ein reikniaðferðin kostnaðarins er þessi: Summan af styrkjum og kostnaði samfélagsins frá innflutningsdegi þar til farandinn deyr eða flytur aftur burtu eða er vísað úr landi. Samkvæmt annarri reikniaðferð er kostnaði vegna hugsanlegra barna innflytjandans bætt við. Í þriðju líkaninu er einungis reiknað með kostnaði þeirra innflytjenda sem dveljast í landinu til frambúðar.

Niðurstaðan – óháð því hvaða reikniaðferð er notuð, er sláandi. Að sögn rannsóknarhópsins, sem starfar hjá hinum virta háskóla van Amsterdam, þá eykst kostnaðurinn stöðugt við innflytjendur. Áætlað er að árið 2040 hafi fólksinnflutningurinn kostað hollenska samfélagið þúsund milljarða evra á 45 ára tímabili. 1.000 milljarðar evra samsvara 150 þúsund milljörðum íslenskra króna. Ótrúlega mikið magn af peningum.

Endalok velferðarsamfélagsins eins og við þekkjum það í dag

Rannsóknarhópurinn skrifar:

„Útreikningarnir í þessari skýrslu taka af allan vafa um hvað þetta þýðir til lengri tíma litið: Aukið álag á opinber fjárlög og að lokum endalok velferðarsamfélagsins eins og það lítur út í dag.“

Sómalar kosta mest

Það kemur ekki á óvart hversu mikill munur er á ólíkum innflytjendahópum samkvæmt rannsókninni. Til dæmis þá er innflutt vinnandi fólk frá Japan, Norður-Ameríku og Eyjaálfu arðbært og leggur að meðaltali nettó framlag til Hollands sem jafngildir tæpum 100 milljónum íslenskra króna á hvern innflytjanda.

Á hinum enda mælistikunnar eru hælisinnflytjendur frá Afríku, einkum Sómalar, Erítreubúar, Eþíópíumenn og Súdanar. Á meðan þeir voru í landinu kostuðu þeir þess í stað tæpar 100 milljónir króna á manninn.

Öfugsnúinn velferðarsegull

Sá kostnaður er hins vegar meðaltal fyrir allan hópinn og benda rannsakendur á, að Afríkubúar sem snúa aftur til heimalands síns eða setjast að í öðru landi kosta umtalsvert minna en þeir sem dvelja til frambúðar. Varanlegir innflytjendur kosta þannig enn þá meiri peninga. Rannsóknarhópurinn kallar fyrirbærið „öfugsnúinn velferðarsegul“ sem þeir útskýra á eftirfarandi hátt:

„Innflytjendur sem eru slæmir í aðlögun hafa tilhneigingu til að setjast að í Hollandi til lengri tíma á meðan innflytjendur með góða aðlögunarhæfileika flytja fljótt aftur.“

Dýr innflutningur vinnuafls

Að námsmenn og fólk sem kemur til starfa séu arðbærari en hælisinnflytjendur kemur kannski ekki á óvart, en rannsakendur sýna að það er mikill munur eftir því frá hvaða löndum farandfólkið kemur.

Ein aðferð til að mæla það er að finna út fjöldi þeirra sem lifa af bótum á hverja hundrað námsmenn eða vinnuinnflytjendur frá tilteknu landi. Fyrir lönd eins og Bandaríkin, Ástralíu, Svíþjóð og Japan er talan núll eða nálægt núlli. Þessir innflytjendur framfleyta bæði sjálfum sér og hugsanlegum ættingjum sem fylgja með þeim.

Fyrir lönd eins og Afganistan, Sýrland, Erítreu og Sómalíu er talan hins vegar um eða jafnvel yður hundrað. Þetta þýðir að innflutningur vinnuafls frá sumum þessara landa þýðir a.m.k. einn meðfylgjandi ættingi lifir á bótum. Þannig hverfur samfélagshagnaðurinn af innflutningi vinnandi fólks frá þessum löndum. Þess í stað verður innflutningurinn samfélagsleg byrði. Fyrir námsmenn og innflytjendur frá Afríku getur fjöldi meðfylgjandi bótaþega oft verið fleiri en einn.

Fólksinnflutningurinn er svikamylla: Ponsi-svindl

Stjórnmálamenn á Vesturlöndum tala oft um, að það þurfi að flytja inn fólk til að yngja upp og koma í staðinn fyrir aldurhnigna innfædda. Innan akademíunnar er rætt um „innflutning staðgengla“ en það sem er umdeilt er, þegar orðið íbúaskipti er notað, það er að segja, að verið sé að skipta út hvítu fólki á Vesturlöndum smám saman fyrir fólk með dekkri húðlit frá vanþróuðum löndum.

Hollensku ​​vísindamennirnir reiknuðu út, að með þeirri þróun sem við sjáum í dag, þá muni aðeins 10% íbúa Hollands árið 2100 samanstanda af þeim sem bjuggu í landinu árið 2020. Hin 90% verða innflytjendur sem komu eftir 2020 og börn, barnabörn og barnabarnabörn þeirra.

Það eru svik að trúa því, að hægt sé á framgangsríkan hátt að halda niðri meðalaldri og vaxandi hlutfalli lífeyrisþega, segja rannsakendurnir. Þeir skrifa:

„Rannsóknin sýnir fram á, að það að ætla að leysa öldrunvandann með innflytjendum líkist pýramídakerfi eða Ponsi-svindli.“

Ef stjórnmálamennirnir halda áfram að reyna að leysa öldrunarvanda þjóðarinnar með því að bæta við fleiri og fleiri innflytjendum á vinnualdri, þá mun það leiða til þess að í Hollandi verði hundrað milljónir íbúa á minna en 80 árum.

Konur verða að fæða fleiri börn

Rannsakendur telja að innflytjendur leysi ekki grunnvandann: Að hollenskar konur fæða of fá börn og að fólk eldist. Þeir benda á, að jafnvel þótt til dæmis innflytjendakonur fyrstu kynslóðar ali mörg börn, þá gera innflytjendakonur annarrar og þriðju kynslóðar það ekki. Þeir skrifa að „eina skipulagslausnin á vandanum er að meðalfjöldi barna á hverja konu í Hollandi verði hækki í 2,1.“ Ásamt því að hækka eftirlaunaaldur sem þegar hefur verið lagt til.

Rannsakendur skrifa í samantekt sinni, að þeir geri sér grein fyrir því. að rannsókn þeirra fjalli um viðkvæmt viðfangsefni og að „núverandi innflytjendastefnu verði varla breytt nema með pólitískum grundvallarbreytingum.“

Engu að síður vonast þeir til þess, að skýrslan komi stjórnmálamönnum að gagni til að taka réttar ákvarðanir byggðar á staðreyndum varðandi framtíð Hollands. Lesa má skýrsluna Velferðarríki án landamæra hér að neðan: