Geir Ágústsson skrifar:

Einu sinni horfði ég í einhverjum mæli á spjallþætti þar sem frægir eða næstum því frægir mættu og spyrill spurði léttvægilegra spurninga og allir kátir. Inn á milli voru fyndnar greiningar á viðburðum vikunnar eða dagsins, tónlistaratriði og þess háttar. Saklaus skemmtun sem gat jafnvel verið fræðandi.

Berglind Festival.

Ég hef fyrir löngu yfirgefið að horfa á þetta fyrirkomulag af viðtalsþáttum en lét mig þó hafa það að renna hratt í gegnum seinasta þátt Gísla Marteins á RÚV eftir að hafa lesið um viðbrögð við ákveðnu atriði þar.

Tilfinningar mínar eru blendnar. Mér stökk á tvö eða þrjú bros í yfirferð Gísla á fréttum vikunnar og fannst vera skotið í allar áttir þar, sem er gott. Um leið tók ég eftir nokkrum fréttum sem var ákveðið að fjalla ekki um, enda snýst fréttamennska í dag oft um að fjalla ekki um ákveðin mál heldur að hreinlega láta eins og þau séu ekki til staðar.

Ekkert af því sem var rætt við gesti hans skipti máli en kannski gaman fyrir marga að sjá Jón Gnarr á skjánum að tala um súkkulaðiát.

Svo kom efni viðbragða við þættinum: Fréttamaður gerður út til að afhjúpa vanþekkingu almennings á því hvað páskarnir fjalla um, með stanslausum útúrsnúningum. Fréttamaður er kannski rangnefni, en gott og vel. Mætti með kross á öxlunum í upptökusalinn og verslunarmiðstöð, með bros á vör, sem er kannski yfirlýsing á ákveðinni vanþekkingu í sjálfu sér, en hið minnsta á skilningsleysi á inntaki páskanna.

Áhorfið á þennan þátt var yfir það heila staðfesting á því að ég er ekki að missa af neinu. Ég sé ekki á eftir tímanum sem fór í að stíga fæti í þennan poll því hann fór í að fullvissa mig um að val mitt á því hvar ég eyði tíma mínum er á réttri leið.

Ég þakka því fyrir mig, og segi bless við þátt Gísla Marteins.