Eftir Arnar Sverrisson sálfræðing:

Ótilgreind ráðgjafanefnd hefur skilað áliti. „Sumar“ ásakanir á hendur skólapiltum um nauðgun höfðu ekki við rök að styðjast eins og við mátti búast með hliðsjón af mýmörgum dæmum af þessu tagi, svo og einfaldri rökhugsun og ofurlítilli þekkingu á eðli kvenfrelsara og baráttu þeirra. Kvenfrelsunarmæður og -ömmur hafa skilað þeim arfi til dætra og barnabarna, að karlar séu auðveld bráð og kærur um kynofbeldi vopn sem duga til drottnunar.

Ákærendur skáka enn í því skjólinu - yfirgnæfandi líkur á, að hér sé um vansælar stúlkur að ræða - að viðurlögin eru í sjálfu sér engin, þegar um falskar ákærur sé að ræða.

Ætli einhver dragi af þessu lærdóm? Það er hvergi minnst á skólameistarahneisuna, þegar varaformaður Félags skólameistara lýsti því yfir, að „nauðgunarmenning“ ríkti í framhaldsskólum landsins. Og allir vita, hverjir nauðga - eða hvað.

Það voru ekki bara skólameistarar, sem kyntu undir múgsefjun og skrílræði. Heldur hljóp kvenfrelsarinn, Ásmundur Daði Einarsson, til og steig upp á kassa eins og Sigurður prédikari forðum. Hrærður tjáði hann kvenfrelsunarskrílnum og kennurum hans, að við myndum hafa verra af, ef ekki yrði lagður trúnaður á orð vansælu stúlkubarnanna eins og kvartandi kvenna yfirleitt: „Konum skal alltaf trúa,“ er viðkvæði forsætisráðherra kvenfrelsunarríkisstjórnar vorrar - og hennar allrar.

Kvenfrelsunarstofnun Sameinuðu þjóðanna sendi meira að segja út ákall um að trúa konum. Það er blátt áfram óhugnanlegt, hvernig nokkrar vansælar, grenjandi frenjur í menntaskóla nái að leysa úr læðingi slíka skrílmennsku með aðstoð kennara sinna og ríkisyfirvalda.

Í þessu ljósi er skiljanlegt, að sumir hafi áhyggjur af stöðu drengja í samfélagi og skóla - svo ekki sé nú talað um hatursorðræðuna.