Eftir Bruce Bawer:

Ég hef skrifað um íslam í Evrópu í aldarfjórðung, en ég hef aldrei skrifað orð um íslam á Íslandi og á einum tímapunkti var ég nógu barnalegur til að trúa því að ég þyrfti aldrei að gera það. Nánast alls staðar annars staðar sem þú ferð í Vestur-Evrópu þessa dagana, er að minnsta kosti vísbending um íslamska væðingu sem hefur verið áskorun fyrir vesturlöng vegna fjandsamlegrar og framandi ógnar. Það var aldrei svona á Íslandi.

Í engum öðrum vestur-evrópskum þéttbýliskjörnum hefur mér nokkurn tíma liðið eins öruggur og í Reykjavík. Þetta er hrein, heillandi 120.000 manna borg í afskekktu eylandi sem telur 370.000 manns, og þar til nýlega voru nánast allir íslenskir. Þetta er eins og ein stór fjölskylda - nema hún er í rauninni ekki svo stór. Þegar ég gekk um göturnar, hvenær sem er dags eða nætur, var öryggistilfinningin áþreifanleg; Reyndar var það meira eins og að rölta um borg á vel tryggðu heimili, og stór hluti af ástæðunni var ákaflega lítill hlutfall innflytjenda - sérstaklega múslima.

Öryggistilfinningin hefur dalað

Jæja, það er búið. Nei, þessi öryggistilfinning hefur ekki horfið á einni nóttu; en hún hefur svo sannarlega dalað. Þann 7. mars var fundur Alþingis – Alþingis Íslands – rofinn af þremur erlendum mönnum í þingsalnum, og að því er virðist hafa komið sér ólöglega fyrir í landinu. Þeir hrópuðu á tungumáli sem greinilega var ekki íslenska með kröfur um að ríkisstjórnin útvegi þeim heimili, dvalarleyfi og rétt til að vera með fjölskyldum sínum á Íslandi. (Ef þeir eru svona hrokafullir þegar þeir eru svona fáir, hvernig væri það ef ættingjar þeirra – og ættingjar þeirra og ættingjar – kæmu og sameinuðust þeim?) Einn af þremur mótmælendunum klifraði upp á handrið og virtist vera að búa sig undir að stökkva niður á gólfið í salnum.

Dramatíkin varði ekki lengi. Á Alþingi er alltaf einn lögreglumaður á vakt sem vörður. Með hjálp nokkurra þingmanna – karlkyns þingmanna að sjálfsögðu – yfirbugaði vörðurinn manninn á svipstundu. Samt var ónæðið slíkt að þingmenn völdu að draga sig í stutt hlé. Katrín Jakobsdóttir forsætisráðherra notaði fyrir sitt leyti tækifærið og sagði að glæfrabragð mannanna þriggja hefði endurspeglað „skýra örvæntingu“ og bætti við að „við verðum að vinna saman að því að taka á þessum málum. Átti hún við að það ætti að verðlauna illa hegðun þessara manna? Er þetta eins og að bregðast við grimmdarverkum Hamas 7. október með því að efla tilraunir til að gefa Gazabúum sína eigin sjálfstæða þjóð?

Hanga á velferðarkerfinu í mörg ár

Tímasetning þessarar sýningar, það skal tekið fram, var ekki tilviljun. Á því augnabliki sem mennirnir hófu að rjúfa málsmeðferð var Alþingi nýbyrjað að ræða fyrirhugaðar breytingar á lögum um útlendinga sem myndu meðhöndla hælismál strangari. Þessi tillaga kom fram tæpu ári eftir að Alþingi samþykkti lög þar sem synjaðir hælisleitendur myndu missa rétt sinn til ókeypis húsnæðis og læknishjálpar þrjátíu dögum eftir synjun. Þessi lög – sem óþarfi að taka fram, ollu harðri gagnrýni frá Amnesty International og öðrum slíkum hópum, og voru óhjákvæmilega lýst sem „umdeild“ af almennum alþjóðlegum fjölmiðlum. Afar sjaldgæft dæmi um skynsemi í þessum málum af hálfu a. Vestur-Evrópu löggjafinn; í flestum öðrum löndum Vestur-Evrópu þýðir það í raun lítið sem ekkert að neita hæli, þar sem höfnuðum umsækjendum er heimilt að hanga á velferðarkerfinu í mörg ár. Margir þeirra eru ítrekað handteknir fyrir alvarlega og jafnvel banvæna glæpi - en er samt ekki vísað úr landi.

Innan um alla þessa heimsku hefur Ísland alltaf verið undanþegið. Smæð þess, harkalegt loftslag og fjarlægð frá öðrum löndum Evrópu, hefur gert það að verkum að landið hefur fram að þessu verið laust við hælisleitendur, en nú er það breytt. Á tímum evrópskrar íslamvæðingar hefur einangrunarríkið Ísland þjónað henni ómælda vel og hafa nú tekið við hvorki meira né minna en 17.000 múslimskra innflytjenda.