Eftir Geir Ágústsson:

Veirutímar voru svo sannarlega fordæmalausir tímar. Ég meina, það var heimsfaraldur! Allir þurftu að taka á sig fórnir til að bjarga gamla fólkinu, koma í veg fyrir dauðsföll og hlífa heilbrigðiskerfinu. Ekkert að því. Sjálfsagt mál. Við vorum í stríði við veiru rétt eins og ríki eru í stríðum við hvert annað. Stundum þarf að skammta, moka ungu fólki á vígvöllinn til að deyja, prenta peninga og búa til verðbólgu til að framleiða varnarvopn og láta tjáningarfrelsið víkja fyrir herópum hins opinbera.

Bara grín! Ég meina ekkert af þessu. Auðvitað ekki. Veirutímar voru ekki stríð gegn hættulegum óvini. Þökk sé fjarvinnumöguleikum miðstéttarinnar, samfélagsmiðlum og óttaslegnum almenningi var einfaldlega blásið í hræðsluáróður. Þetta var tilraun yfirvalda til að sjá hvað þau komast langt. Kannski ekki meðvitað í höfði hvers og eins sóttvarnalæknis, en einhvers staðar, einhvern veginn. Spekingar féllu fyrir erlendum áróðri og skiptu um skoðun á öllu sem þeir höfðu lært. Grímur eða ekki? Ekki. Eða jú, grímur! Halda skólum opnum eða lokuðu? Opnum. Eða nei, lokuðum! Sprauta suma eða alla? Suma, ég meina alla! Landamærin? Opin, svo lokuð. Og svona mætti lengi telja.

Þetta ferli er vel útskýrt víða, og mæli ég alveg sérstaklega með bók Alex Berenson, Pandemia, sem kom út í nóvember 2021 þegar allir voru ennþá lamaðir af hræðslu þrátt fyrir vísindalega þekkingu á veirunni ógurlegu.

En áróðurinn hvarf ekki með veirunni. Hinn pólitíski rétttrúnaður, sem góða fólkið þreytist ekki á að troða í kok okkar hinna, er víða að störfum. Ég fékk til að mynda skeyti nýlega frá kennara í íslenska framhaldsskólakerfinu sem er nú verið að bola úr starfi fyrir að samþykkja ekki nýjustu tísku í pólitískum rétttrúnaði. Ég þekki manninn sem bæði fagmann og persónu og veit að hann er ekki haldinn neinum fordómum eða mannvonsku. Hann var einfaldlega of lengi að samþykkja nýjustu línuna úr dómkirkjum hins pólitíska rétttrúnaðar og það er nóg. Duglegur, iðinn, vandvirkur og virtur fagmaður - farinn.

Gott og vel, ef þetta er staðan, hvað er þá til ráða?

Jú, að mynda tengsl. Ný tengsl. Tengsl við fólk sem getur einfaldlega ekki talið tegund kynfæra, eða fjarveru þeirra, vera það eina sem skiptir máli. Tengsl við fólk sem samþykkir ekki einfeldnislegar útskýringar á flóknum viðburðum þar sem reynt er að búa til góða kallinn og vonda kallinn og hafna öllu á gráa svæðinu. Tengsl við fólk sem leyfir sér að hafa skoðun á því hverju er troðið í líkama þess til að ná loðnum markmiðum byggðum á sölubæklingum fyrirtækja með aðgang að eftirlitsstofnunum hins opinbera.

Ekki tengsl við fólk sem er sammála þér í einu og öllu. Nei, tengsl við fólk sem þorir ennþá að hugsa, og jafnvel með því að beita rökhugsun, enda er rökhugsun eina örugga meðalið gegn heimsendaspámönnum og samsæriskenningasmiðum hins opinbera.

Ég hef sem betur fer verið svo heppinn að hafa kynnst mjög mörgu mjög góðu fólki á veirutímunum og myndað tengsl sem um leið mynda öryggisnet í öllum þessum mótvindi þvælu, lyga, áróðurs og upplýsingaóreiðu hins pólitíska rétttrúnaðar. Þetta er fólk með ólíkar skoðanir, háskólagráður eða engar gráður, kýs allskyns flokka, lætur sprauta sig eða ekki, tekur lýsi eða ekki, en er hugsandi, fyrst og fremst. Og það lætur ekki selja sér hvað sem er.

Viltu slást í hópinn? Verja þig gegn næstu bylgju upplýsingaóreiðu? Vertu í bandi!