Íris Erlingsdóttir, fjölmiðlafræðingur, skrifar: 

Ef Ísrael leyfði Palestínumönnum að fá sitt eigið ríki, þá kæmist á friður í Miðausturlöndum, segja vestrænir diplómatar og hægindastólasérfræðingar. En ef litið er á allar friðartillögurnar sem Palestínuaröbum hafa verið boðnar síðastliðin 88 ár, er augljóst að þeir hafa engan áhuga, hvorki á eigin ríki né friði. 

1936 – Má bjóða ykkur ríki? #1

Eftir fyrri heimsstyrjöldina yfirtóku Bretar stærstan hluta Miðausturlanda, þ.á.m. landsvæðið sem nú er Ísrael. Árið 1936 gerðu Arabar gerðu uppreisn gegn Bretum sem ákváðu að lausnin væri að stofna tvö sjálfstæð ríki, eitt fyrir Gyðinga og eitt fyrir Araba. Tillaga Bretanna var afar Aröbum afar hagstæð. Þeim voru boðin 80% af umdeilda landsvæðinu en Gyðingum 20%. Þrátt fyrir smáa stærð landsvæðisins samþykktu Gyðingar tilboðið, en fremur en að taka því og byggja upp eigin ríki, kusu Arabar áframhaldandi ófriði. 

1947 – Má bjóða ykkur ríki? #2

Rúmum áratug síðar báðu Bretar Sameinuðu þjóðirnar að finna lausn á stöðugum átökum á svæðinu. SÞ ákváðu að besta lausnin væri að skipta landinu og að stofna tvö sjálfstæð ríki. Aftur þáðu Gyðingar boðið og aftur höfnuðu Palestínuarabar því – í þetta sinn með allsherjar stríði með þátttöku Jórdaníu, Egyptalands, Íraks, Líbanon og Sýrlands. Ísrael bar  sigur úr býtum og hélt áfram að byggja upp nýja þjóð. Megnið af landinu sem SÞ tiltók fyrir arabískt ríki – Vesturbakkinn og Austur-Jerúsalem, varð svokallað “hernumið svæði.” En ekki af Ísrael, heldur af Jórdaníu.

1967 – Má bjóða ykkur ríki? #3

Tveimur áratugum síðar reyndu Arabar enn einu sinni að tortíma ríki Gyðinga. Átökin árið 1967 – Sex daga stríðið – enduðu með yfirburðasigri Ísraels. Jerúsalem, Vesturbakkinn og Gaza-svæðið féllu í hendur Ísraels, en ríkisstjórn Ísraels var ósammála um hvað gera ætti við þetta nýja landsvæði. Helmingurinn vildi skila Vesturbakkanum til Jórdaníu og Gaza til Egyptalands í skiptum fyrir frið. Hinn helmingurinn vildi gefa það Aröbum á svæðinu, sem voru farnir að kalla sig Palestínumenn* í þeirri von um að þeir myndu byggja sjálfstætt ríki en Arabar höfðu engan áhuga á því. Gagntillaga þeirra var hin illræmdu Þrjú-NEI: Friður við Ísrael: NEI. Viðurkenning á Ísraelsríki: NEI. Samningaviðræður við Ísrael: NEI. Í þriðja sinn höfnuðu Palestínuarabar tveggja ríkja lausn.

1993 – Má bjóða ykkur frið? 

Óslóarsáttmálinn frá 1993 voru friðarviðræður milli Ísraels og Frelsissamtaka Palestínuaraba (Palestinian Liberation Organization eða PLO). Palestínuarabar svöruðu tilraunum Ísraels til að framfylgja ákvæðum sáttmálans með tugum sjálfsmorðssprengjuárása í borgum Ísraels, sem var gróft brot á skuldbindingunum þeirra og skýr yfirlýsing að Palestínuarabar höfðu engan áhuga á friði. 

2000 – Má bjóða ykkur ríki? #4

Árið 2000 stóð Bill Clinton Bandaríkjaforseti fyrir samningaviðræðum milli Ísraels og PLO. Ísrael bauð Palestínuaröbum allt Gaza svæðið og 94% af Vesturbakkanum í skiptum fyrir leggja niður vopn. Leiðtogi PLO hafnaði tilboðinu. „Arafat var hér í 14 daga og sagði “nei” við öllu,” sagði Clinton. Þess í stað hóf PLO stjórn Palestínuaraba fordæmalausa blóðuga herferð ofbeldis gegn Ísrael. Um 1,200 Ísraelar voru myrtir og þúsundir limlestir í sjálfsmorðssprengjuárásum á verslunarmiðstöðvar, almenningsvagna og veitingastaði. 

2005 – Hér er land fyrir ríki, getum við fengið frið? #5

Árið 2005 lét Ísraelsstjórn flytja alla Ísraela frá þorpum á Gaza-svæðinu og norðurhluta Vesturbakkans. Allar byggðir Gyðinga á svæðinu voru rifnar til grunna. Í stað þess að byggja upp eigin þorp á svæðinu reistu Palestínuarabar skotpalla þar fyrir eldflauga- og sprengjuárásir á Ísrael. Fremur en að notfæra sér þessa gríðarlegu eftirgjöf Ísraels til þess að byggja eigið ríki og framtíð notuðu Palestínuarabar tækifærið til að koma stöðugum fótum undir hryðjuverkasamtökin Hamas, sem síðan 2007 hafa staðið fyrir linnulausum eldflaugaárásum frá Gaza á Ísrael.

Vestrænir diplómatar ættu að hætta að reyna að troða landi og friði upp á Palestínuaraba. Þeir vilja hvorugt og hafa aldrei reynt að fela það: “Svokallaðar friðsamlegar lausnir eru tímasóun. Eina lausnin er jihad… Gyðingar eru viðbjóðslegasta og fyrirlitlegasta þjóðin sem skríður á yfirborði jarðar, því þeir hafa sýnt Allah fjandskap.”

Vilji Hamas hryðjuverkasamtakanna, sem njóta stuðnings yfir 90% Palestínuaraba, kemur skýrt fram í stefnuskrá þeirra: “Dómsdagur mun ekki upp renna fyrr en Múslimar berjast við Gyðinga og drepa þá…Gyðingar munu fela sig á bak við tré og steina og þau munu segja: Ó Múslimi, ó þjónn Allah, það er Gyðingur að fela sig á bak við mig, komdu og dreptu hann.”

Sameinuðu þjóðirnar og leiðtogar Vesturlanda eiga að hætta að láta eins og unnt sé að eiga „friðarviðræður“ við fólk sem hefur aðeins hefur morð að markmiði og segja hreinskilningslega hvar stuðningur þeirra liggur. Annað hvort styðja þeir yfirlýst hryðjuverkasamtök eða eina lýðræði Arabaheims.  

*“Palestínsk þjóð” er nýlegt hugtak. Óumdeilt er að Arabar og Gyðingar voru á svæðinu sem nú er Ísrael fyrir 2,000 árum. Fólkið sem nú kallar sig Palestínuaraba eru arabískir innflytjendur sem komu til Ísraels hvaðanæva að úr Arabaheiminum þegar Bretar réðu svæðinu á fyrri hluta 20. aldar í leit að vinnu í þorpum Gyðinga. Nöfn margra Palestínuaraba bera vott um landfræðilegan uppruna þeirra – Hourani (Houran, Sýrlandi), Tzurani (Týrus, Líbanon), Masri (Egyptaland) svo nokkur dæmi séu nefnd. Fjölmargar frásagnir og heimildir um Sex-daga stríðið 1967 vísa til Araba “á svæðinu sem voru farnir að kalla sig Palestínumenn.”