Geir Ágústsson skrifar:

Enginn vafi er á því að einangrun, atvinnuleysi, ótti, takmarkanir, skerðingar og sprautur hafa reynst banvænn kokteill fyrir marga. En hvað drápu sóttvarnaraðgerðir og sprautur marga? Því er erfitt að svara.

Í grein á heimasíðu Brownstone-stofnunarinnar er vísað í nokkrar tilraunir til að meta hvað sóttvarnaraðgerðir drápu marga. Ein rannsókn, í bandarísku samhengi, segir 170.000 manns, önnur nær 200 þús. manns. Í Evrópu voru svokölluð umframdauðsföll meðal ungs fólks nokkuð stöðug í ríkjum sem sviptu borgara sína miklum réttindum en engin í Svíþjóð.

New York Times (af öllum fjölmiðlum) sýnir þessu áhuga og spyr: Sóttvarnaraðgerðir vernduðu þá eldri en hvaða heilsufarslega kostnað hafði það í för með sér fyrir yngra fólk?

Að sóttvarnaraðgerðir hafi verndað þá eldri og bjargað lífum þeirra er svo ekkert augljóst. Strax um haustið 2020 var bent á að einangrun og lokanir og skerðing á félagslífi hafi hraðað ýmsum hnignunarvandamálum eldra fólks. Fyrir hvað eiga amman eða afinn að lifa þegar þau fá ekki að hitta börn sín og barnabörn? Lifa af veiru? Skiptir það máli ef lífið er ekki þess virði að lifa?

Umframdauðsföll hafa líka komið fram meðal nýbura og eldra fólks sem má hæglega tengja við sprautur í mæður og lasburða líkama. Ungt fólk er skyndilega í mikilli hættu á að fá hjartaáfall. Listinn er endalaus og sífellt að lengjast.

Sóttvarnaraðgerðir og sprautur hafa sennilega ekki, þegar öllu er á botninn hvolft, bjargað einu einasta mannslífi og mögulega eru ekki öll kurl komin til grafar á meðan sprautur með óþekkta virkni halda áfram að grassera í líkömum þeirra sprautuðu, og þeir jafnvel að láta sprauta sig aftur og aftur.

Niðurstaðan er því sú að hagkerfi voru sett í þrot, skuldirnar þandar úr öllu valdi með peningaprentun sem er núna að skila sér í verðbólgu, fjöldi ungmenna missti af mótunarárum sínum og menntunarmöguleikum og lífárum fórnað með því að drepa ungt fólk og einangra gamalt.

Gott plan, eða hvað?