Þegar þíða tók á milli austurs og vesturs með fundi Gorbachev og Ronald Reagan í Reykjavík árið 1986 til að ræða afvopnun, birti til í heiminum. Berlínarveggurinn féll fáum árum síðar með von um friðsamari heim.
Næstu ár á eftir voru Rússar jákvæðir fyrir því að ganga í Nató. Gorbachev orðaði það við leiðtoga Bandaríkjanna, Yeltsín ítrekaði það og þegar Pútín tók við, gerði hann það líka.
Eins og Pútín orðaði það sjálfur árið 2000: „Rússland er hluti af evrópskri menningu. Og ég get ekki ímyndað mér mitt eigið land útilokað frá Evrópu og því sem við köllum hinn siðmenntaða heim. Svo það er erfitt fyrir mig að líta á Nató sem óvin.“
En hvað breyttist? Af hverju fékk Rússland ekki að ganga í Nató?
Í fyrsta lagi komu Bandaríkin alltaf fram við Rússland eins og einhvern óæðri. Í hroka sínum ályktuðu ráðamenn þar vestra að kapitalismi hefði sigrað kommúnisma, sem í þeirra augum þýddi að þeir hefðu knésett þennan gamla andstæðing sinn í austri. Staðreyndin var Sovétmenn ákváðu sjálfir að víkja frá hinni kommúnisku stefnu, óháð bandarískum aðgerðum.
Þetta þýddi að ef Rússland gengi í Nató, þyrftu þeir að lúta Bandaríkjamönnum, nokkuð sem Rússar voru ekki áfjáðir í. Til að bæta gráu ofan á svart hófu Natómenn að gera hosur sínar grænar fyrir öðrum fyrrverandi ríkjum Sovétríkjanna, þrátt fyrir að hafa áður lofað að stækka ekki Nató til austurs. Þeir studdu líka uppreisnir í löndum eins og Georgíu og Úkraínu, allt í nafni lýðræðis sem við vitum að er bara yfirskin.
Sannleikurinn var að Nató hafði engan áhuga á að fá Rússland með. Nató var stofnað til að berjast gegn Rússlandi og/eða Sovétríkjunum og því væri tilverurétti þeirra ógnað með því að ganga til liðs við óvininn. Í staðinn stóð CIA fyrir ófræingarherferð gegn Pútín og öllu sem rússneskt var. CIA mútaði blaðamönnum um allan hinn vestræna heim fyrir að skrifa greinar þar sem Pútín var málaður í hinu versta ljósi. Það var nefnilega órói heima fyrir og besta leiðin til að sameina stóra þjóð er að beina athyglinni að sameiginlegum óvini. Þess vegna eru Rússar alltaf óvinurinn í kvikmyndum. Að sjálfsögðu síuðust þessi skilaboð inn í almenning í hinum vestræna heimi, svo nú eru menn tilbúnir að trúa hverju sem er upp á Pútín.
Til auka enn frekar á eineltið gagnvart Rússlandi settu Bandaríkjamenn lög, The Magnitsky Act, sem gera þeim kleift að setja viðskiptaþvinganir á Rússland fyrir hvert mannréttindabrot sem framið er þar, eins og aðrir þjóðir eins og til dæmis Bandaríkin sjálf stundi ekki mannréttindabrot af jafn mikilli siðblindu. Með síhertum viðskiptaþvingunum herða þeir reglulega í pyntingarskrúfunni og endanlegt markmið er að knésetja Rússland. Svona eins og verið er að gera við Úkraínu núna.
Mér finnst gott að smækka alþjóðapólitík á grunnskólaaldur, enda virðast stríðandi þjóðir ekki vera með meiri þroska en það. Að bjóða öllum öðrum en Rússlandi aðild að Nató er eins og þegar einhver sem þykist vera vinur þinn býður öllum vinum þínum í afmælið, en ekki þér. Auðvitað verður þú svekktur. Barn sem er alltaf skilið út undan og alltaf kallað illum nöfnum, annað hvort hörfar inn í sig eða forherðist og ræðst á móti. Pútín forhertist og ákvað að sýna Vesturlöndum að úr því þau væru búin að ákveða að hann væri skrattinn, skyldi hann sko bara sýna þeim.
Það er ekki skrítið að barn, fullorðinn einstaklingur eða þjóð bregðist við margra áratuga einelti með árás
Menn segja nú að Rússland gæti aldrei orðið hluti af Nató því eitt af skilyrðunum er að hernaðarmál viðkomandi aðildarríkis lúti borgaralegri og lýðræðislegri stjórn. Rússlandsher eins og í öðrum einræðisríkjum heyrir beint undir Pútín.
Að auki þarf allt fjármagn til hernaðarmála og allar eignir að vera gagnsæjar hjá aðildarríkjum, sem þýðir að Bandaríkin vita nákvæmlega hvað hvert ríki eyðir miklu í hernaðarmál og hvað þeir eiga mikið. Rússar væru sennilega ekki til að gefa allt upp núna, en hafi þeir verið með síðustu áratugina væri eflaust annað hljóð í skrokknum enda væru þeir með Nató í liði.
Eins og sjá má vildi Rússland eftir fall Sovétríkjanna vera hluti af Evrópu og Nató, en vegna framferðis og eineltis Bandaríkjamanna, Nató, CIA og meðvirkni Evrópu varð bilið æ stærra milli Rússlands og hins vestræna heims. Ég leyfi mér að fullyrða að hafi Rússlandi verið leyft að ganga í Nató á síðustu öld, hefði það ekki þróast eins og það gerði í átt til einræðis.