Páll Vilhjálmsson skrifar:
Uppgjöf úkraínska hersins á Asovstal við Maríupól er sálrænt fremur en hernaðarlegt áfall. Borgin var þegar komin í hendur Rússa, stálverksmiðjan í útjaðrinum skipti litlu hernaðarlega en hafði þeim mun meira áróðursgildi.
Skilaboð stjórnarinnar í Kænugarði þar til fyrir skemmstu voru að herinn í Asovstal ætti að berjast til síðasta manns. Goðsagan um 300 Spartverja var heimfærð upp á úkraínsku stálin stinn í hafnarborginni.
Baráttuandi er ómælanlegur þáttur í stríðsrekstri en skiptir höfuðmáli, einkum þegar á bjátar. Og það hallar á úkraínska herinn í Donbass.
Til að bjarga andlitinu er uppgjöfin í Maríupól kynnt sem björgun. Úkraínsku hermennirnir eru fangar Rússa og halda lífi. Það er nokkurs konar björgun. Tvennum sögum fer af ástæðum „björgunarinnar.“ Ein er að úkraínsku hermennirnir hafi ákveðið að forða eigin skinni, þvert á beinar skipanir að berjast til síðasta manns. Í framhaldi kúventi stjórnin í Kænugarði og gaf skipun um að leggja niður vopn.
Uppgjöf blæs ekki baráttuanda í brjóst. Þvert á móti. Er hetjurnar í Asovstal gefast upp gæti einhverjum undir linnulausri stórskotahríð Rússa í Donbass dottið eitthvað svipað í hug.
Donbass er, þrátt fyrir allt, að mestu byggð Rússum. Ýmsum í vesturhluta Úkraínu kann að þykja óþarft að fórna lífi og limum fyrir landssvæði sem aðeins að forminu til er úkraínskt.
Pólitíska atburðarásin tekur mið af síversnandi stöðu á vígvellinum. Bandaríkin og Nató ætla að taka við Svíþjóð og Finnlandi og kalla það sinn sigur og ósigur Rússa. Eftir uppgjöf í Úkraínu þurfa Washington og Brussel líka að bjarga andlitinu.
