Í kvöldfréttum RÚV í gærkvöldi (7. okt. 2022) var tekið viðtal við varaformann skólameistarafélags Íslands, Sigríði Huld Jónsdóttur. Hún sagði:
„Þannig að þessi lögfræðilega hlið, það þarf að skýra hana. … Sem samfélag verðum við að fara að koma í veg fyrir það, að þessi nauðgunarmenning sé til staðar, hún er til staðar því miður, henni er viðhaldið því miður. Við viljum í skólunum leggja okkur fram til þess að hætta þessu, nauðgunarmenningu. Og okkur tekst það aldrei því miður. Við erum bara mannkyn, við erum mannleg og vont fólk verður áfram til. En skulum ekki reyna að búa það til. Það er algjörleg markmið allra skóla að huga að velferð allra nemenda í skólunum.“
Í viðtalinu kemur ekkert fram um, hvað í hugtakinu, nauðgunarmenningu, felst. Heldur er ekki getið um heimildir fyrir slíkri yfirlýsingu. Það virðist ljóst, að „gerendur“ séu piltar, „þolendur“ stúlkur. Það mætti jafnvel skilja sem svo, að skólameistarar vildu gjarnan vísa fleiri piltum úr skóla, en dómstólar séu því stundum ósammála.
Sigríður Huld nefnir réttilega, að stundum sé ekki fótur fyrir ákærum. Ekki er upplýst, hvernig það sé leitt í ljós, hvort um sé að ræða innri dómstól skólanna eða alvöru dómstóla. Það er hvorki upplýst um fjölda ákæra um nauðganir, né hlutfall saklausra pilta af heildarfjölda ákærðra. Hún þegir þunnu hljóði um viðbrögð við þeim, sem setja fram falskar ákærur.
Gætu lesendur veitt upplýsingar um þetta. Það væri óneitanlega forvitnilegt, að fá slíkar tölur? Svo virðist sem hinn skelfilegi áróður um nauðgunarmenningu, sem þrifist hefur í stofnununum æðri menntunar á hinum kvenfrelsunarsælu Vesturlöndum, hafi grafið um sig í framhaldsskólunum. Það er ástæða til að ætla, að ungir karlmenn hafi umvörpum flúið háskóla sökum kvenfrelsunaráróðurs.
Kvennemendur eru yfirleitt rétt um sjötíu af hundraði nemenda. Þróunin gæt orðið svipuð í framhaldsskólunum, þar sem brottfall drengja er ærið fyrir. Konur hafa lagt undir sig uppeldi og kennslu í samfélaginu á yngri stigum. Sömu þróunar virðist gæta á framhaldsskólastigi.
Í ljósi þess, sem að framan er sagt, og alvarleika málsins, sendi ég svofellt bréf til formanns Skólameistarafélags Íslands, Helgu Kristínar Kolbeins, þar sem vísað er til umrædds viðtals:
„Í viðtalinu kemur ekkert fram um, hvað í hugtakinu, nauðgunarmenningu, felst, en Sigríður Huld nefndi, að stundum sé ekki fótur fyrir ákærunum. Ekki er upplýst, hvernig það sé leitt í ljós, hvort um sé að ræða innri dómstól skólanna eða alvöru dómstóla. Það er hvorki upplýst um fjölda ákæra um nauðganir, né hlutfall saklausra pilta af heildarfjölda ákærðra.
Þessi „nauðgunarmenning“ skapar mér ugg. Á grundvelli upplýsinga frá Sigríði Huld bið ég vinsamlegast um skilgreiningu Skólameistarafélagsins á „nauðgunarmenningu;“ nánari skýringar á því, hvernig skólarnir leiði í ljós sekt eða sakleysi ákærðra; nánari upplýsingar um umfang þessarar menningar, þ.e. heildartölu ákærðra á vettvangi skólans, hlutfall þeirra, sem vísað er til lögreglu, og hlutfall dóma sektar og sýknu við dómstóla landsins.
Að lokum falast ég eftir upplýsingum um viðbrögð skólanna við fölskum ákærum. Er þeim, sem setja fram falskar ákærur, vísað úr skóla eða þeir kærðir til lögreglu?