Opið bréf frá Eldi Deville talsmanni Samtakanna 22 - Hagsmunasamtaka Samkynhneigðra: 

Ágætu þingmenn

Eldur Deville

Sem samkynhneigður Íslendingur vil ég byrja á að þakka fyrir stórkostlegar framfarir í réttindabaráttu okkar síðustu 20 árin. Viðhorf þjóðarinnar til samkynhneigðra breyttist hratt til hins betra á lokaáratug síðustu aldar og í byrjun þessarar.

Það er ekki sjálfgefið að eiga góða þjóð að. Allt of margt samkynhneigt fólk á enn lífshættulega þraut að þreyja til að öðlast jafnan rétt til lífs og væris, og gagnkynhneigðir. Enn er samkynhneigð refsiverð í mörgum löndum. Sumstaðar er samkynhneigt fólk tekið af lífi fyrir að vera það sjálft og fyrir ástina. Hómófóbía er raunverulegt vandamál og ég sendi bræðrum mínum og systrum um heim allan baráttukveðjur mínar og samhug.

Á Íslandi og víða um hinn vestræna heim hefur hómófóbía tekið á sig nýja mynd. Hún er orðin kerfislæg og jafnvel viðurkennd innan samtaka og hreyfinga sem upprunalega voru stofnuð til að fara með hagsmuni samkynhneigðra, og hafa réttindabaráttu okkar í fyrirrúmi. Samtök eins og ACLU í Bandaríkjunum, Stonewall í Bretlandi, ILGA sem m.a. gefur út regnbogakortið fræga, LLH í Noregi sem síðar varð að samtökunum FRI, Samtök homma og lesbía - Samtökin 78 á Íslandi, sem nú heitir Félag hinseginfólks, og hefur því tekið að sér að að jaðarsetja okkur enn frekar með þeim merkimiða. Þetta eru bara örfá samtök.

Núna er mælirinn hjá okkur orðinn fullur og komið að kaflaskilum. Við erum samkynhneigð – ekki hinsegin. „Gay not queer“.

„Queer“, eða hinsegin, er jafn mikið skammaryrði og orðið öfuguggi eða faggi. Forsvarsmenn samtaka sem kenna sig við þessi orð mega reyna að telja fólki trú um að þessi orð séu í lagi, þangað til þeir verða bláir í framan. Sjálfur varð ég fórnarlamb fólskulegrar líkamsárásar í North Acton í Lundúnum fyrir 14 árum, og er með djúp ör á sálinni eftir hafa verið kallaður „queer og fag”, eða hinsegin og öfuguggi, meðan höggin, spörkin og hrákaslummurnar dundu á mér.

Síðasta áratuginn hafa orðið til afar sár og erfið deilumál innan þessarar regnbogahreyfingar sem kennir sig við Hinsegin. Öll þessi samtök hafa yfirgefið samkynhneigt fólk og eru einum rómi að tala málefnum kynjafræðinga og sértrúarsafnaðar sem ég kýs að nefna Votta Vökula eða „The Wokes´s Witnesses“.

Árið 2015 fór ég að taka eftir mikilli breytingu á orðræðu transaktívista víða innan hreyfingar okkar – ekki aðeins í hinum enskumælandi heimi þar sem ég hef aðsetur. Einnig á Íslandi og á hinum Norðurlöndunum þar sem ég ólst upp, menntaði mig og starfaði áður.

Krafan um að hafna hlutlægum raunveruleika eins og líffræðilegu kyni, og samþykkja þegjandi og hljóðalaust að svokölluð kynvitund sé æðri hlutlægum raunveruleika.

Ef ég t.d. myndi ekki vilja sænga hjá manneskju sem segist vera samkynhneigður karlmaður, en með kynfæri konu, þá yrði ég sakaður um transfóbíu. Þessi breyting stakk mig og fleiri illa.

Einnig er það orðið ljóst, að fyrir tilstuðlan kynjafræðinga og transaktívista, eru mörk á milli blætis og kynhneigðar orðin óljós. Til að mynda fékk BDSM félagið inngöngu í Samtökin 78 og samtökin – upp á sitt einsdæmi - ákváðu að skilgreina blætið sem kynhneigð.

Svo það sé alveg skýrt: Kyn mannfólksins eru tvö. Innan þessara tveggja kynja rúmast í sjaldgæfum undantekningartilfellum frávik, en þau breyta ekki þeirri staðreynd að við erum annaðhvort karl eða kona. Aldrei bæði. Aldrei hvorugt.

Kynhneigðirnar eru þar af leiðandi þrjár. Flestir eru gagnkynhneigðir, sumir eru tvíkynhneigðir, og svo eru það við sem erum samkynhneigð.

Af hverju er mikilvægt að taka þetta fram?

Jú, vegna þess að huglægur raunveruleiki sumra sem kenna sig við akademíska kynjafræði og tengdar hreyfingar hafa á síðustu árum haslað sér völl í uppeldisstofnunum okkar, stjórnsýslunni almennt og eru farin að hafa óæskileg áhrif á löggjafann.

Ef líffræðilegt kyn skipti ekki máli, þá væru kynhneigðir ekki til. Þá missa konur rétt til að vera aðskildar frá körlum í viðkvæmum aðstæðum. Til dæmis í búningsklefum, á heilsuverndarstofnunum, í fangelsum, kvennaathvörfum og víðar.

Kynjafræði- og hinsegin hreyfingin veit að hún stendur á brauðfótum. Þess vegna eru fulltrúar hennar ólmir í að setja múl á okkur og banna okkur að gagnrýna sig og spyrja erfiðra spurninga. Þannig vilja þau láta heilbrigða gagnrýni flokkast sem „hatursorðræðu“.

Á síðustu árum hefur einnig orðið sú grundvallarbreyting að börn eru lent í miðdepli baráttu kynjafræði- og hinseginhreyfingarinnar. Svokölluð transbörn. Á 15 árum hafa Samtökin 78 breyst úr því að vera félagsskapur fyrir fullorðið fólk, með aðgengi að bókasafni og einstaka bjórkvöldi, yfir í það að vera félagsheimili fyrir börn og unglinga. Þau eru orðin rugluð í ríminu og eru óttaslegin að við þurfa að fást við hinn „alvarlega sjúkdóm“ kynþroskaskeiðið.

Kynjafræðingar hafa óáreittir fengið að boða fagnaðarerindi Kynjakökukallsins. Þeir hafa náð að gera börn álíka hrædd við kynþroskann og þau eru orðin við „hlýnun jarðar“

Þegar óskað var eftir fræðslu í skólunum til að byrja með, var átt við að samkynhneigð yrði kynnt sem möguleg eðlileg kynhneigð í kynfræðslu á unglingastigi. Afneitun á hlutlægum staðreyndum var aldrei á dagskrá.

Markmiðið var aldrei að fara með þessa fræðslu inn í leikskólana eða á yngstu stigin í grunnskólunum.

Í september 2021 vorum við nokkur sem tókum okkur til og stofnuðum LGB teymið, og það var eins og allt ætlaði um koll að keyra. Áður en við fengum að tjá okkur vorum við sökuð um að vera transfóbísk haturssamtök og þar fram eftir götunum. „Hinsegin samfélagið” segist fagna fjölbreytileikanum, en fögnuðurinn virðist aðeins yfir útlit fólks. Fjölbreytileiki sjónarmiða er alls ekki liðinn. Enda hefur mér persónulega verið ýtt út úr öllum umræðuhópum „hinsegin fólks”, og hef orðið að reiða mig á einkaframtakið að ná til fólks.

Vissulega hægði þessi útskúfun og tók mikið á okkur. Sum okkar hættu að koma fram með nafni og mynd. Sökum þess að ég bý erlendis, þá hef ég tekið það hlutverk að mér að tala okkar máli. Ég er í góðri stöðu, giftur, sjálfstæður og það er ekkert hægt að taka frá mér. Það er sem sagt ekki hægt að „slaufa mér”. Ég tek sjálfur ekki þátt í þeirri ómenningu Votta Vökula.

Í febrúar á þessu ári var LGB teymið lagt niður í þáverandi mynd, og Samtökin 22 – Hagsmunasamtök samkynhneigðra, stofnuð. Allt okkar starf er sjálfboðavinna og við höfum aldrei beðið neinn um að styrkja okkur.
Við ætlum að halda starfinu þannig áfram, en við teljum mikilvægt að starfsemin verði ekki skilgreind sem kostuð. Við eigum systursamtök víða um heim sem starfa sem LGB samtök að fyrirmynd LGB Alliance í Bretlandi. Öll þessi félög eru óháð hvort öðru en eiga þó í samvinnu.

Á föstudaginn sl. héldu Samtökin 22 málþing í Ráðstefnumiðstöð Elísabetar II Bretadrottningar í Lundúnum.

Þeir sem hafa fylgst með mér á samskiptamiðlum, greinarskrifum og í viðtölum vita að ég er mjög gagnrýnin á Lög um kynrænt sjálfræði frá árinu 2019. Einnig frumvarp Hönnu Katrínar Friðriksson úr Viðreisnarþingmanns o.fl. er varðar breytingu á almennum hegningarlögum, sem eiga að banna svokallaðar bælingarmeðferðir. Að lokum frumvarpið sem miðar að því að koma orðskrípum Samtaka kynjafræðinga inn í íslenska löggjöf. Samtökin 22 hafna því að börn séu trans. Við höfnum því að fólk sé fætt í röngum líkama. Við höfnum því að kynvitund sé eitthvað sem telst til hlutlægs veruleika. Þess vegna sé ómögulegt að setja lög um vernd kynvitundar. Það stenst ekki neina skoðun.

Að trúa á kynvitund er jafn trúarlegs eðlis og trúa t.d. á Endurfæðinguna.

Á næstu dögum og vikum ætla ég að vera virkur á Youtube rás minni. Ég mun fá til mín ýmsa gesti til að hjálpa áhugasömum að fá betri yfirsýn yfir þetta klúður, og hvernig Alþingi og heilbrigðisstéttin hafa verið leidd í gildru kynjafræðinga.

Ég mun eiga samtöl við lögfræðinga, heilbrigðisstarfsmenn, fólk sem er fórnarlömb óafturkræfra aðgerða, samkynhneigða rannsóknarblaðamenn og fleiri.

BRETLAND ER HÆTT ÖLLUM TRANSLÆKNINGUM BARNA. Það eru góðar ástæður fyrir því. Bandaríkjamenn eru að byrja að átta sig á þessu. Það er heldur ekki að ástæðulausu.

Á meðan á umfjöllun minni stendur, skora ég á Katrínu Jakobsdóttur, að setja starfshóp um hatursorðræðu í biðstöðu. Ég hafði samband við forsætisráðuneytið og bað um að fá að vera viðstaddur næsta fund sem haldinn verður þriðjudaginn 25. okt. í gegnum fjarfundarbúnað.

Því var synjað.

Ég skora á Alþingismenn að eiga við okkur samtal. Við skorum á Hönnu Katrínu Friðriksson ásamt þeim sem leggja fram frumvarpið um breytingar á hegningarlögum, að setja það í bið.

Þetta mál er miklu stærra í sniðum en örlítil breyting á almennum hegningarlögum. Frumvarpið á heima í Samráðsgátt stjórnvalda.

Þetta mál snertir fjölmargar stéttir í heilbrigðis- og uppeldisgeiranum. Þær stéttir verða að fá tækifæri til þess að koma sjónarmiðum sínum á framfæri. Auk þess eiga trúfélögin líka rétt á að koma sínum sjónarmiðum á framfæri, og vitaskuld allir aðrir sem þetta mál snertir.

Það er eina krafan. Að þetta mál fái lýðræðislegt ferli í samráði og svo þinglega meðferð.

Núna verðum við að standa saman.

Við skuldum komandi kynslóðum það.

Bestu kveðjur,

Eldur Deville