Eftir Írisi Erlingsdóttur fjölmiðlafræðing:

Þegar myndir af kanadíska kennaranum í Oakville Trafalgar gagnfræðaskólanum í Kanada fóru eins og eldur í sinu um allan heim, lýstu margir – þar á meðal ég – yfir andstyggð á því hve litla virðingu og umhyggju skólinn og foreldrar bera fyrir öryggi og vernd barna, að leyfa fullorðnum manni að dingla kynferðislegu blæti framan í skólabörn.

Kanadíski gagnfræðiskólakennarinn

reduxx.info

Þetta er auðvitað eðlileg afleiðing á umburðarlyndi okkar – eða öllu heldur viðurkenningu og dýrkun – á hinu hættulega fjöldageðrofi „kyngervis”-sértrúarinnar, sem hefur tekið yfir allar stofnanir þjóðfélagsins. Ég hugsaði með mér – myndi fólk fara upp í farþegaflugvél ef áhöfnin í flugstjórnarklefanum mætti dekkuð með risastór gervibrjóst beltuð við bringuna? Myndirðu leggjast undir hnífinn ef skurðlæknirinn þinn gengi inn með ZZZ gervibrjóst niður í klof eða tröllaukinn klám-gervikynlim troðinn ofan í buxnastrenginn?

Ég hafði vart sleppt orðinu þegar eins örugglega og nótt fylgir degi, Virgin Airlines kom fagnandi með „dýrkun „trans”kyns (eins og það séu til þrjú – a.m.k. – kyn) og „sexaðra sála.” Og ég verð ekki hissa þegar Mayo eða Boston Children's Hell tilkynna að þeir fagni hinu „sanna sexaða sjálfi” skurðlækningastarfsfólksins.

Matt Walsh, þáttastjórnandi á Daily Wire á höfundur bókarinnar og heimildarmyndarinnar „Hvað er kona“? bendir á: „Að vera fullorðin manneskja í siðmenntuðu samfélagi krefst þess að við höfum stjórn á hvötum okkar og lögum okkur að ákveðnum hegðunar- og siðareglum. Við sinnum alls kyns hlutverkum í gegnum lífið – sem starfsfólk, viðskiptavinir, foreldrar, nágrannar, makar, vinir. Sum þessara hlutverka fara eftir aðstæðum, önnur eru ævilöng. En sérhverju hlutverki fylgja væntingar og ábyrgð. Hlutir sem við eigum að gera og eigum ekki gera; að segja og ekki segja, hvort sem okkur líkar það betur eða verr.

Við komum sjálf inn í hlutverkin í líkamlegum og bókstaflegum skilningi, en í persónuleika okkar geta verið þættir, tilhneigingar, óskir, fordómar eða þrár sem eru ekki viðeigandi og sem við eigum ekki að tjá eða bera á borð fyrir aðra, miðað við hlutverkið eða aðstæðurnar.

Ef við göngum í gegnum lífið og lýsum því yfir að við ætlum alltaf, alls staðar að vera við sjálf, alls staðar, að við munum einfaldlega gera það sem við viljum, munum ekki virða neina staðla eða viðurkenna siðareglur og væntingar, mun líf okkar fljótlega brotna niður og okkur mun fljótlega byrja að mistakast í sérhverju hlutverki og þar með í lífinu sjálfu.

Hvergi er þetta augljósara en í farþegaflugi. Fæst okkar hafa almennt áhuga á „sexaðri sál“ annarra – hvað þá flugáhafnar og „kyngervi“ flugstjórans, sitjandi í málmröri þjótandi á 600 km hraða í 36 þúsund feta hæð. Það er ekki staður fyrir neinn til að sýna sitt „sanna sjálf“, að tjá sitt „sanna kyngervi.“ Ekki neinn. Engan.

Farþegaflugvél er staður fyrir fagmennsku, hæversku og prúðmennsku. Ég hef afar lítinn áhuga á persónulegum upplýsingum um þann sem situr við hliðina á mér, enn síður um flugstjórann eða áhöfnina. Farþegarnir eru ekki um borð í flugvélinni svo þeir geti kynnst áhöfninni á náinn og persónulegan hátt. Við höfum engan áhuga á hinni „sexuð sál“ þeirra Við viljum ekki heyra eða sjá áhöfnina tjá „kyngervi“ þeirra. Við viljum einfaldlega komast á áfangastað okkar og við viljum að flugáhöfnin komi okkur þangað eins fljótt og örugglega og hægt er með sem minnstri dramatík.

Verkfræði, eðlisfræði, sérfræðiþekking og fagmennska fólksins í flugstjórnarklefanum og áhafnarinnar – ekki sjálfbirgingsleg einstaklingshyggja – halda flugvélinni á lofti.